De euforie die je voelt wanneer je het ziet. De zondvloed van speeksel die ontstaat nadat de deltawerken in je mond zijn opengebroken. De heerlijke geur die je neus binnendringt, waarvan je wenst dat je het oneindig lang kan blijven ruiken. De aardbeving met kracht van 8,9 op de schaal van Richter die in je buik ontstaat bij de eerste hap. Eten was een verslaving bij mij geworden, en dat merkte ik in m'n portemonnee. 

"Wat ben jij in godsnaam aan het doen", vroeg een ietwat verwarde vader toen ik op een rustige zaterdagochtend met een vleeshamer het brood plat aan het hameren was. "Gewoon, ontbijt maken," zei ik. Ik had weer iets lekkers en simpels op Tumblr gezien. Platgewalst brood met een plakje Cheddar, opgerold en in de pan gebraden. C'est magnifique!

Verslaving op zijn hoogtepunt

Vorig jaar gaf ik zoveel uit aan voedsel dat ik met dat geld waarschijnlijk een heel dorp in Congo een jaar lang kon voorzien van eten. Ik schat dat ik gemiddeld meer dan de helft van mijn salaris - dat ik ironisch genoeg bij McDonald's verdiende - uitgaf aan voedsel. Mijn verslaving kostte me honderden euro's per maand.

BigMac'je hier, McNuggets daar. Het kon geen kwaad dacht ik, ik kwam immers nooit en te nimmer aan. Voor peperdure import-cornflakes uit de Verenigde Staten draaide ik m'n hand niet om. Maar ook de hemel op aarde: sushi, kon ik niet laten liggen. De heerlijke smaak van een Sake Maki Avocado, gedipt in bijna zwarte sojasaus. Of de majestueuze crunch van Tempura garnalen: onvergetelijk.

De broekriem aanhalen

Het jaar 2015 brak aan en het moest gewoon anders. Mijn goede voornemen: geen McDonald's-eten meer in mijn pauzes of na het werk. Maar ik hield het amper een maand vol. Waarom deed ik dit mezelf aan?

Het roer ging pas om toen ik een budgetteringsapp voor mijn iPhone downloadde, waarmee ik overzicht kon krijgen in mijn in- en uitgaven. Een app die eigenlijk alleen gebruikt wordt door volwassen mensen met partners, huizen en krijsende baby's. Maar voor mij bleek het een uitkomst. Ineens realiseerde ik mij hoeveel ik wel niet van mijn zuurverdiende geld aan voedsel uitgaf, en ging ik minderen. Drastisch minderen. Vorige maand ging nog maar 13 procent van mijn geld op aan voedsel. Ik hield zelfs aan het eind van de maand weer honderden euro's over. Maar daar heb ik m'n liefde voor eten voor moeten opgeven.

Simpel, snel en smullen

Zo maak ik nu thuis vooral gerechten met de producten die m'n ouders met de boodschappen halen. Zo bespaar ik heel wat kosten. Daarbij laat ik me graag inspireren door de recepten die op Tumblr vind.

Nog steeds neem ik af en toe een glas muntthee bij de Hema. Met pijn en moeite laat ik dan wel dat extra taartje staan. Al mijn zintuigen zetten zich schrap en proberen mij te verleiden dat goddelijke stukje appeltaart te kopen. Maar ik beheers mij en loop opgelucht weg van de kassa, met een vollere portemonnee.

Of ik nou een Euroknaller neem van de McDonald's of op een zaterdagochtend op brood sla met een hamer, ik heb m'n food-obsessie gelukkig wat beter onder controle. De volgende keer dat ik bij de flappentap sta heeft een overvaller tenminste iets meer te beroven dan vijftig eurocent op m'n rekening.