'Tot maandag', wil ik zeggen. Maar ze is maandag niet op school, de examens zijn voorbij. Heel even lijkt alles pardoes uit elkaar te vallen. Samen zeilen, dansen, dwalen door een grote stad, even zitten om dertig, nee eenendertig aardbeien te eten: een lijstje van dingen die we willen doen. Vlug, noem het op, dan is het gezegd. 'Tot gauw. We zien elkaar.' Ze kijkt me na, wonderschone schoolverlaatster. Het is voor de allereerste keer vreemd om met het rinkelen van de bel weg te gaan. Het lijkt alsof die paar stappen naar buiten het einde zijn van een laatste ontmoeting. Voortaan moet je afspreken om elkaar te zien; wordt de pauze op het schoolplein vervangen door een lunchafspraak. En stel nu dat je elkaar nooit telefonisch bereiken kunt, dat je elkaars beltegoed zult worden. Of dat brieven niet aankomen door een verwarde postbode, dat e-mailtjes verstrikken in het net. Ook op het toeval kun je niet vertrouwen; wie zegt dat het bestaat? Door de stromende regen fiets ik naar huis. We zien elkaar. Toch?