Ik heb een nieuwe liefde. Oh, tot over mijn oren ben ik verliefd! Franse sprookjes… De film Amélie kende ik al lang, de vrouw die met kleine dingen mensen gelukkig maakt. Na het kijken van die film word je blij van alles; roodborstjes, klaprozen en wolken die op poppetjes lijken. Dat is toch veel mooier dan ’s avonds schichtig om elke hoek kijken of daar niet Hannibal staat?

Nu heb ik Les Choristes gezien; het jongenskoor. Het gaat over een groep moeilijk opvoedbare jongetjes op een internaat uit het jaar 1947. Er komt een nieuwe surveillant, die de blagen zomaar ineens laat zingen. Een gruwelijke directeur die het allemaal niks vindt, een veel te knap jongetje met een adembenemende stem, en, ach eigenlijk kan je het eind zelf ook wel raden.

Heerlijk om eens niét een ingewikkelde thriller te kijken die je eigenlijk elke vijf minuten uit wil zetten omdat-ie zoveel lelijkheid bevat. En Frans, dat klinkt zelfs uit de mond van de grootste crimineel tijdens een bankoverval nog romantisch (volgens mij, ik heb dat eigenlijk nog nooit meegemaakt).

Ik zie alleen maar hartjes. Italiaanse filmmakers kunnen er trouwens ook wat van. Kijk eens La Vita è Bella, zucht…