Eetgeluiden, klikkende pennen en fluisterende mensen zijn voor Anne-fleur (16) meer dan een irritatie: ze wekken intense haatgevoelens op. De scholiere worstelt met misofonie: een aandoening die heftige negatieve emoties losmaakt bij bepaalde geluiden.

We hebben afgesproken in Arnhem bij een gezellig, maar druk koffietentje. Nu ik tegenover iemand zit van wie ik weet dat ze niet goed tegen bepaalde geluiden kan, ben ik me plotseling heel bewust van mezelf. Ik probeer niet te slurpen van mijn hete thee en mijn koekje niet te luidruchtig op te eten. Gelukkig vertelt ze dat het haar helpt om in situaties te zijn waar ‘normale’ geluiden, zoals hardop pratende mensen en lopende serveersters de kleinere geluiden kunnen blokkeren.

School

Om die reden is school voor Anne-fleur juist één van de lastigste plaatsen om te zijn. ‘’Mensen achter me, voor me en naast me fluisteren constant. Ik kan ze moeilijk allemaal dwingen om stil te zijn, maar mijn eigen gevoelens bedwingen lijkt dan onmogelijk. Vaak zijn het hele lieve mensen die geen vlieg kwaad doen, maar toch krijg ik op zulke momenten een sterke drang om ze in hun gezicht te slaan of heel hard te schreeuwen.’’

Misofonie hebben is vaak een soort opbouw van frustratie die misofonische mensen krijgen bij bepaalde geluiden, waarbij de spanning na een bepaalde tijd zo hoog wordt dat ze uit de situatie moeten stappen of domme dingen zouden kunnen doen, zoals de persoon die druppel was voor een uitbarsting, slaan.

"Ik wil die haatgevoelens helemaal niet hebben en voel me er ook oprecht schuldig over, maar ik kan er echt niets aan doen. Therapie is er nog niet voor ontwikkeld en ook voor medicatie is er nog niet genoeg kennis over de aandoening."

Klikkende pennen in de proefwerkweek

‘’Wat gebeurt er dan precies als je het eenmaal hoort?’’ vraag ik haar. ‘’Dan begint het me ineens heel erg op te vallen, ga ik op ieder klein geluidje letten, bouwt de spanning zich op en kan ik me nergens anders meer op concentreren dan op het groeiende haatgevoel en de ongemakkelijkheid in mijn lichaam. Dan weet ik eigenlijk al dat ik het correct invullen van de overgebleven vragen kan vergeten. Door dat soort momenten moet ik me maar gewoon heen worstelen, maar fijn is het niet.’’

Pauzes

Met vriendinnen in de pauze is het voor haar ook vaak een dilemma. ‘’Als ik bij hen ben, wil ik natuurlijk geen muziek gaan luisteren of weglopen, want ik wil gewoon gezellig mee praten over wat dan ook,’’ vertelt Anne-fleur. Ze geeft aan dat ze er dan meestal voor zorgt dat zij en haar vriendinnen op een plek zitten waar het rumoerig is, zoals we nu ook op een drukke plek zijn, zodat ze de andere meiden niet kan horen kauwen en slikken. "Als dat niet kan moet ik het aangeven zodat zij hun eten kunnen bewaren tot ik weg ben. Daar voel ik me nog wel eens schuldig over, maar hoe vaker ik eerlijk heb aangegeven hoe moeilijk het voor mij is, hoe makkelijker het geworden is."

Conclusie

Ik vraag Anne-fleur hoe ze zich erbij voelt nu ze haar verhaal heeft kunnen vertellen. ''Ik vind het echt heel fijn om de ruimte te krijgen om duidelijk te kunnen maken hoe serieus misofonie mijn dagelijks leven beïnvloedt. Hopelijk begrijpen meer mensen nu dat mensen met deze aandoening zich niet aanstellen en hebben ze meer respect voor ons.''