Mijn hond Benno is stervende. Nou ja, ik ga er niet vanuit dat hij ieder moment dood neer zal vallen, maar het einde zit eraan te komen. Het is gek om iets dat je al jaren kent, te zien aftakelen. 

Sinds een aantal maanden besteedt Benno het grootste gedeelte van zijn tijd aan op de grond liggen. Vaak komt er wat slijm uit zijn bek dat vervolgens schoongemaakt moet worden. Je raadt het al, die prettige en hygiënische taak wordt aan mij gegeven. Niet dat ik daar veel moeite mee heb trouwens.

Waar ik me af en toe wel treurig over voel, is dat hij urenlang op de grond kan liggen, fut- en energieloos. Soms probeer ik hem te activeren door iets van een balletje te gooien of hem een pootje te geven, maar steeds vaker staart hij mij dan glazig aan, vermoedelijk met de gedachte 'waar ben jij in godsnaam mee bezig, sodemieter een eind op.' 

Niet moeders mooiste

Ik weet nog goed hoe mijn band met Benno begon. We waren op zoek naar een herdershond en gingen zodoende naar iemand die dat soort honden verkocht. Het is verleidelijk om nu te zeggen dat Benno een bijzonder mooi exemplaar was, maar dat is niet het geval. Benno was met zijn korte staart, zijn scheve pootjes en vreemde oren absoluut niet moeders mooiste. In dat laatste herkende ik mij enigszins, waarna we hem uiteindelijk meenamen. 

De sterkste van toen is de zwakste van nu

Tijdens het uitlaten had hij er de grootste lol in om zich te laten zien als het 'alfa-mannetje'. Hij was de koning van de buurt. Waar hij vroeger blafte naar honden die soms wel twee keer zo groot waren als hij, deinst hij tegenwoordig met de staart tussen de benen nog terug voor kleine mormels als chihuahua's. Zelf vind ik het ergens wel grappig dat de stoerste van toen, nu eigenlijk een watje is geworden. 

Mooie herinneringen

Naarmate de tijd voorbij tikt, weet ik dat het einde eraan zit te komen. Hij is immers 12, wat neerkomt op 84 in dierenjaren. Toch zullen het vooral de mooie herinneringen aan hem zijn die ik zal koesteren. Zo weet ik nog goed dat Benno eens een vrij opdringerige Jehova's getuige, nadat hij een keer of tien aanklopte met bijbeltjes, de stuipen op het lijf joeg. Of dat hij kinderen die met een balletje aan het spelen waren, met alleen wat geblaf, tot huilen wist te brengen. Ik ga Benno missen als het zover is, maar voorlopig hoop ik nog even van zijn zwarte snoet te kunnen genieten.