Toen ik in de vierde zat, in 2012, gebeurde er iets heel tofs. Als jonge, naïeve, onervaren, wannabe-schrijver, mocht ik beginnen met werken bij Scholieren.com. Dat was natuurlijk HIEPHOIYESF(!#)!(#$NGCOL en andere superlatieven, vooral als de rest van je vriendenclub vakkenvulde bij de Albert Heijn. En zoals het meestal is met de leuke dingen in het leven: je leert heel andere dingen dan je verwacht. *Alert: dit afscheidsblog bevat nostalgiegevaar.*

Rond diezelfde tijd in 2012 ondervond ik een probleem: ik moest een vakkenpakket gaan kiezen. Maar kiezen kon ik niet. Je moet op je doelen afgaan wil je wat bereiken, zeggen ze. Maar stiekem klooide ik maar een beetje aan. Ik ging naar mijn lessen, ik deed mijn huiswerk (meestal), maar wat ik er allemaal mee moest? Dat wist ik net zo goed als de coördinaten van Papoea Nieuw-Guinea. Niet dus. In mijn hoofd switchte ik van leraar Nederlands worden naar politicoloog naar journalist en toen dacht ik hee: is natuurkunde niets voor mij? (waarna ik die gedachte weer in een duister hoekje in mijn hoofd positioneerde).

Wijsheid

Hoe dan ook, het gaf allemaal niet. Naast wat extra zakcentjes dacht de aanklooiende vierdeklasserige versie van mezelf in de komende jaren wijsheid te gaan vinden bij Scholieren.com. Wijsheid over wat ik wilde worden, welke studie ik wilde doen en hoe ik mijn verdere leven in zou richten. Zodat mijn onzekerheid en geklooi zou verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik zag mezelf uiteindelijk wel zo'n stoere zesdeklasser worden, pratend over grotemensendingen, eigenlijk al volwassen. De fase van aanklooien waren zij allang voorbij. Toch?

Nee.

*Zet omastem op* Lieve lezertjes, neem een laatste raad van mij aan. *Kucht* Geloof al die die grote zesdeklassers en ander gespuis niet wanneer ze zeggen dat ze hun levenspad hebben gevonden/toekomst hebben uitgestippeld. De meesten van ons klooien gewoon maar wat aan. Soms pakt dat geklooi goed uit en lijkt het alsof er een plan achter zat. Dan lijkt het alsof je alles op een rijtje hebt, en je de coördinaten van Papoea Nieuw-Guinea zo op kan dreunen. Is meestal niet zo.

Hoofddoeken en pillen

Maar weet je? Het geeft niet! Als je maar dingen doet met volle overgave - ook al weet je niet of het in soep loopt of een groot succes wordt - is aanklooien niet eens zo erg. Vaak vind je dan de mooiste dingen. Daarom liep ik, als niet-moslima, met een hoofddoek door de stad, interviewde ik allemaal mensen wiens namen veels te groot klonken, en ging ik aan de (homeopathische) pillen. Klooien kan tof zijn. Wees er niet bang voor. *Omastem over en sluiten*.