Ik hou van mijn tweewieler. Fietsen is routine voor mij. Overal ga ik naartoe - naar school, boeken thuis ophalen in een tussenuurtje, weer terug naar school, naar huis op m'n fiets, even eten, snel naar training racen, weer naar huis.

Het zijn kleine stukjes, zo gedaan. Nooit een probleem geweest. Zou nooit een probleem worden. Dacht ik. Totdat Kim langskwam.

Kim, mijn lieve Franse uitwisselingsstudente bij wie ik in november al een week vertoefde. Even wat informatie. Kim heeft anderhalf jaar niet op een fiets gezeten. Kim woont in een gehucht in de buurt van Lyon, waar alleen af een toe een schoolbus voorbij zoeft en waar het voor de rest bijna verkeersloos - en dus tweewielerloos - is.

Ik woon in Utrecht. Geen wereldstad, maar wel een plek waar je moet uitkijken waar je rijdt. Want naast jou en je fietsie kun je er ook nog bussen, treinen, auto's, medefietsers, wandelaars, scooters en brommers tegenkomen. En dat dan allemaal tegelijk.

Vallen en nog een keer vallen

De eerste dag merk ik het al. Normaal fiets ik in een kwartiertje naar school, vandaag vertrek ik - oh zo verstandig - een halfuur van tevoren. Blijkt ook wel nodig. On y va, hup, op de fiets! Daar gaan we. Tenminste, daar ga ik. Kim is nog steeds bezig met opstappen op haar trappers, maar valt elke keer half om. 

Opstappen is niet het enige: ook remmen blijkt een probleem. Haar fiets heeft een achteruittraprem, best moeilijk als je daar niet aan gewend bent. Uiteindelijk vindt ze een oplossing: heel hard met je voeten op de grond gaan staan. Superhandig! Ze klettert voorover op haar tweewieler. Oh wacht. Misschien toch niet zo slim.

Gelukkig zijn we eindelijk op school.

Vallen en opstaan

En zo fietsen we de week door. We fietsen naar school, naar de Domtoren (mooi uitzicht trouwens, als je daar nog nooit bent geweest), naar het pannenkoekenrestaurant waar we lunchen. We fietsen naar feestjes, naar de stad. En weet je? Stapje voor stapje, trapje voor trapje gaat het steeds beter.

Ik leer hoe ik zo tactisch en compact mogelijk de weg kan wijzen (to the left, yes, oui, à gauche, à gauche!), zij leert opstappen, remmen. Ze weet nu ook in de praktijk dat stoppen voor een rood stoplicht bést handig is als er een bus aan komt. Gelukkig kon de bus in kwestie nog net stoppen en ging dat allemaal goed.

Stiekem trots

En weet je? Uiteindelijk leert Kim het echt. Oké, misschien is ze nog geen volleerde fietser. Maar uitkijken gaat steeds beter en omvallen doet ze ook niet meer. Stiekem ben ik wel een beetje trots op haar en ook mezelf geef ik een schouderklopje. Tjonge, ze kunnen het wél, die Fransen. Als ze nog even oefenen, gaat het vast alleen maar beter. 

Een paar dagen later. Kim is naar huis en ik spreek haar op Facebook. Ze heeft een geweldige week gehad, zegt ze. Maar fietsen? Dat doet ze voorlopig niet meer. Oh, wat is ze blij dat ze weer met de bus naar school mag.