Wanneer je twintig jaar bent heb je nog een heel leven voor je, althans zo denken de meeste van ons. Maar dit geldt niet voor de twintigjarige Lotte*. Zij heeft al haar hele leven lang last van mentale ziektes en heeft er voor gekozen om vrijwillig uit het leven te stappen. Op haar drieëntwintigste zal zij daarom euthanasie krijgen.

Op het eerste gezicht lijkt Lotte een doodnormale twintiger. Ze oogt vrolijk en vertelt enthousiast over alles, maar toch is ze niet gelukkig. Lotte is al jaren depressief en na het ondernemen van meerdere zelfmoordpogingen heeft ze toezegging gekregen om over twee jaar euthanasie te krijgen. Waarom kies je er zo nadrukkelijk voor om dood te gaan, voor veel jongeren een onbegrijpelijk besluit. Juist daarom sprak ik Lotte over de afgelopen jaren en over haar keuze.

 "Ik slikte als kind knikkers door omdat ik had gehoord dat je daardoor kon stikken"

Al jaren wordt Lotte behandeld tegen haar depressie en suïcidaliteit. Omdat resultaten uitblijven is haar euthanasie beloofd. Ze krijgt dit op haar drieëntwintigste omdat je hersenen dan pas volgroeid zijn. Ze denkt zelf dat ze al haar hele leven lang suïcidaal is geweest. "Als kind was ik altijd al geïnteresseerd in de dood, maar dat is vrij normaal. Toch merkten mijn ouders en ik dat ik er echt serieus over nadacht. Zo slikte ik knikkers door omdat ik had gehoord dat je daardoor kon stikken. Een tijdje later werd me verteld dat scoubidou touwtjes giftig waren, dus at ik daar een pak van op. Zo kan ik nog wel even doorgaan met alle dingen die ik geprobeerd heb. Het leven is gewoon niet voor mij bestemd."

"Mijn grootste angst is om weer wakker te worden in het ziekenhuis."

Op de armen van Lotte prijken kleurrijke tatoeages, die haar littekens zouden moeten verbergen. Lotte heeft na mislukte zelfmoordpogingen vaak in het ziekenhuis gelegen. Dit is een van de redenen waarom ze zo haar best heeft gedaan om euthanasie te krijgen. "Ik wil gewoon niet opnieuw wakker worden en weer verder moeten. Mijn grootste angst is om weer wakker te worden in het ziekenhuis. Zeker weten dat het klaar is en dan gefixeerd op de intensive care liggen, dat gevoel is verschrikkelijk." Luchtig vertelt ze verder: ''Mijn ouders hebben er nu vrede mee dat ik euthanasie krijg. Zij zien ook in dat dit voor mij de beste keuze is. Mijn moeder zegt altijd: het ergste voor een ouder is om je kind te zien lijden. Dus hoe lastig het ook voor ze is, ze weten dat dit is wat ik het liefste wil en dat het het beste voor mij is."

''Als je het begrijpt dan heb je of hetzelfde of ben je er heel dichtbij geweest. Dat wens ik niemand toe, dan heb ik liever dat niemand het snapt.''

Lotte gaat al sinds haar veertiende niet meer naar een normale school. Ze vertelt zelf dat al haar vrienden in dezelfde situatie zitten als zij. "Het is voor mij eigenlijk niet mogelijk om vrienden te zijn met iemand die niet hetzelfde meemaakt. Ik heb ook liever dat mensen zeggen dat ze me helemaal niet begrijpen dan dat ze zeggen dat ze me begrijpen terwijl dat niet zo is. Vaak zeggen ze dat zij ook wel eens depressief zijn geweest en daarom weten wat ik voel. Dat is niet zo, je kunt één depressieve periode niet vergelijken met mijn langdurige depressie. Zeg dan maar gewoon dat je me helemaal niet snapt, dat heb ik veel liever. Als je het wel begrijpt dan heb je of hetzelfde of ben je er heel dichtbij geweest. Dat wens ik niemand toe, dan heb ik liever dat niemand het snapt."

Tussendoor kletst Lotte's vriendin ook mee; over en weer worden veel grappen gemaakt. Lotte vertelt dat dit ook één van de redenen is waarom ze vrijwel alleen vrienden heeft die ook suïcidaal zijn. "Humor is een van de belangrijkste dingen. Er worden onderling heel veel grappen gemaakt over depressie en zelfmoord, wat anderen soms heel raar vinden. Zo verdelen mijn vrienden onderling spullen die ik gekocht heb, om te erven wanneer ik straks dood ben. Of als bijvoorbeeld de boter op is: ik wilde al dood, maar nu wil ik pas écht dood."

''Het allerliefste zou ik nooit geboren zijn.''

Het komt niet vaak voor dat iemand zo openhartig spreekt over hoe het daadwerkelijk met diegene gaat. "Ik wil het delen omdat ik wil dat er meer aandacht voor komt. Ik wil mensen laten zien dat depressie niet iets is wat elk gedumpt tienermeisje heeft. Wat ik, en vele anderen, hebben is niet te vergelijken met wat er te zien is in Netflix-series of andere films. Ik wil echt dood, het allerliefst zou ik nooit geboren zijn."

Dus, over twee jaar, zal Lotte op haar verjaardag euthanasie krijgen. "Ik weet niet of ik het leven volhoud tot die tijd. Maar ik wil op mijn verjaardag dood gaan omdat mijn familie dan maar één moeilijke dag heeft om te herdenken. Ik hoop dat er niets is. Ik wil geen hemel, ik wil absoluut geen reïncarnatie, ik wil gewoon dat er helemaal niets meer is. Daarom wil ik ook gecremeerd worden, zodat er eigenlijk niets meer van me over is. Ik wil graag een waardige dood, dat is alles wat ik wil."

Lotte is niet haar echte naam. Omdat ze liever anoniem haar verhaal wilde doen, hebben we haar naam veranderd.