Ondertussen wacht ik al een week op de reactie van mevrouw Van Dijk die de schoolverpleegkundige mij had beloofd. Ik heb de afgelopen dagen ontzettend veel geslapen. Vroeg naar bed en laat er weer uit. Maar ook overdag lig ik graag in bed met mijn hoofd onder de dekens of begraven in mijn kussen. Zo ben ik even verlost van het gegons in mijn hoofd en voel ik mij veilig genoeg om even niets te hoeven voelen. 

Na negen maanden afwezigheid is Noah terug bij Scholieren.com. In een reeks gastblogs vertelt hij aan de hand van dagboekfragmenten over zijn depressie en herstel. 

Alles kost zo ontzettend veel energie. Alleen al uit m'n bed komen is een gigantisch vermoeiende opgave. Daarna installeer ik mijzelf eigenlijk alleen nog maar op de bank met koffie, want dat werkt goed tegen vermoeidheid denk ik, en begin ik aan de zoveelste aflevering Hawaii FIve-O. Dat biedt wel een beetje afleiding, maar na verloop van tijd raak ik vaak alsnog de controle kwijt. Ik word heel verdrietig en raak in paniek. Dan zoek ik meteen mijn bed op in mijn donkere kamer of begin juist te ijsberen als afleiding. Alles om maar van dat gevoel af te komen, want ik wil dat stomme gevoel helemaal niet. 

Pijn is fijn

De laatste tijd duurt het ook steeds langer voordat het gevoel weer weg gaat en wordt het vaak alleen maar erger. Soms knijp ik expres in mijn arm tot het te veel pijn doet of kras ik met mijn nagels langs mijn lichaam. Dat helpt heel eventjes want dan kan ik mij even op die pijn focussen in plaats van op het nare gevoel, maar meestal word ik er daarna alleen maar verdrietiger van. De paniek is dan in ieder geval weg, maar ik voel me dan zo verslagen dat ik de rest van de dag mijn bed niet meer uit kom. Soms stel ik me voor hoe fijn het zou zijn om dood te zijn. Dan hoef je in ieder geval niets meer te voelen. 

Morgen moet ik weer naar school, want ik kan echt niet nog een dag langer ziek thuis blijven. Al zou ik het liefst gewoon overal schijt aan hebben en nooit meer mijn bed uit komen. Maar gezeur met mijn vader en school kan ik er nu echt niet bij hebben. Eigenlijk hoopte ik dat mevrouw Van Dijk ondertussen zou hebben gereageerd. Misschien dat die mij kan helpen om in ieder geval alles weer een beetje op orde te krijgen. Wie weet voel ik me dan zelfs weer een keertje goed, maar voorlopig lijkt ze me gewoon te zijn vergeten. 

Ben/ken jij iemand die worstelt met dezelfde gevoelens als Noah? Check onze tips hoe om te gaan met een depressie.