Je kent Jip waarschijnlijk van de sketches die ze samen met Bogi maakt voor onze website. Maar als je een beetje hebt opgelet is het je opgevallen dat ze de afgelopen maanden nergens te bekennen was. Het ging helemaal niet goed met Jip, ze dacht zelfs even het loodje te leggen. Om deze periode van ellende af te sluiten doet ze haar verhaal exclusief op Scholieren.com.

“Begin maart was ik met een grote groep op wintersport; aan het eind van die vakantie was ik opeens helemaal niet lekker. In het huisje ben ik op bed gaan liggen. De week hierna kan ik me niet meer herinneren. Van verhalen weet ik dat mijn nichtje kwam kijken. Ik had heftige bloedneuzen gehad en was aan het trillen.

Aspirientje

Besloten werd om niet naar het ziekenhuis te gaan, maar in een stuk door naar huis te rijden. Bij thuiskomst ging ik de volgende dag naar de huisartsenpost. ‘Ik weet het niet, misschien is ze moe. Neem maar een aspirientje’, zei de arts daar. Hij heeft nog helemaal lopen schreeuwen omdat ik niet reageerde.

Het aspirientje hielp niet, dus ging ik naar de huisarts. Hij stuurde me naar het ziekenhuis. Vanaf daar kan ik het weer een beetje herinneren. Na tig testen kwamen ze er achter dat het waarschijnlijk een hersenontsteking was en daar kun je op een gegeven moment niet veel meer aan doen. Voor de zekerheid is toen besloten om een ruggenprik te doen.

Pijnlijke prik

Ze gaan met een grote brede naald in je ruggenmerg en daarbij verdoven ze alleen je huid. Alles daar onder dus niet. Je voelt iets je lichaam doorboren. Na die ruggenprik had ik zoveel pijn, ik kon zelfs niet meer zien. Ik dacht nog: zou me niet verbazen als ik hier nu dood ga. Mijn hele lichaam deed zoveel pijn van die prik. Als ik rechtop zat moest ik de hele tijd spugen. En hoofdpijn, niet normaal. Migraineaanval keer 1000. We gingen daarom terug naar het ziekenhuis.

Toen heb ik de wachtkamer van de kinderpoli ondergekotst. Was heel zielig, want er zat een mevrouw met een baby en die schrok enorm. Wat ik snap, ik zag er uit als een half lijk. Voelde ik me wel schuldig over.

Wat bleek: ze hadden te ver doorgeprikt. Daardoor is er hersenvocht gaan lekken en werd de druk in mijn hoofd super laag. Daar word je enorm ziek van. Door die lage druk bleef ik maar spugen, ik bleef maar misselijk. Die misselijkheid heb ik nu nog.

Dorstproef

In de tijd daarna bleef ik maar afvallen en gingen m’n bloedwaardes ook heel raar doen. Daarnaast plaste ik vet veel en dronk ik heel veel om dat te compenseren. Twee weken voor de zomervakantie werd ik weer opgenomen. Toen bleek dat m’n nieren het niet meer goed deden. Door het vele spugen en afvallen, gaat je lichaam energie weghalen waar dat eigenlijk niet kan. Bij mijn organen dus.

Bleek dat ik zeven liter dronk per dag, maar elf liter plaste. Kwamen er allemaal artsen van de intensive care. Die artsen bleven wel rustig, maar ze wisten het gewoon niet. Ik dacht wel van: shit. Het is dus levensgevaarlijk, maar niemand weet wat er aan de hand is. Toen kreeg ik een dorstproef, wat inhoudt in dat je niet mag eten en drinken. Normaal doen ze dat acht uur. Gaan ze de hele tijd in je waardes kijken, tot er een omslag komt. Elke twee uur word je gewogen en wordt er bloed en urine afgenomen. Bij mij kwam dat omslagpunt pas na zeventien uur. Ze moesten me optillen om op de weegschaal te staan, zo zwak was ik.

42 kilo

Ik woog op z’n lichtst nog maar 42 kilo. Zou niet lang meer duren voordat ik gewoon dood zou gaan. ‘Ik wil je niet verliezen aan gewichtsverlies’, zei de dokter. Om dat voor te zijn heb ik nu sondevoeding.

Met die sonde hou ik mijn eten veel beter binnen. Ik spuug nu nog een keer per dag, maar dat was eerst veel vaker. Als ik weer zelfstandig kan eten wil ik popcorn eten. Zout. En ik wil graag uit eten. Niet hoeven nadenken bij wat je eet. En dat mensen niet op me letten. Oh sushi wil ik ook! Eigenlijk alles. Laatst had ik bijvoorbeeld oprecht in zuurkoolschotel. Een van de weinige dingen die ik niet lust. Van sondevoeding proef je eigenlijk niets, behalve als het er uit komt. Geloof me: dat is goor.

Pavlov-idee

Het is niet te zeggen wanneer ik weer op eigen benen sta, mijn lichaam is compleet ontregeld. Soort Pavlov-idee: m’n lichaam ging elke keer spugen van eten. Mijn lichaam moet nog leren dat dat nu niet meer hoeft. Dat kost tijd.

Gelukkig kan ik nu wel weer naar school, al moet ik door alle ellende vorig jaar overdoen. Maar dat maakt me niet zoveel uit. Mijn doel is beter worden. Verder wil ik niet teveel doelen stellen. Ben nogal goed in heel veel willen doen, en mijn ziek zijn naar de achtergrond duwen.”