“Jezus”, zucht ik als ik schrik nadat ik het knopje van het Senseo-apparaat had ingedrukt. Wat een vreselijk geluid. Ik moet eigenlijk ook nog wat eten, maar daar heb ik dus echt geen zin in. Ik weet dat ik dadelijk ontzettende honger ga krijgen. Maar dat maakt me niet uit, want de rest van deze dag wordt ook kut. 

Na negen maanden afwezigheid is Noah terug bij Scholieren.com. In een reeks gastblogs vertelt hij aan de hand van dagboekfragmenten over zijn depressie en herstel. 

 “Ik wil niet. Dit gaat gewoon niet,” prevel ik terwijl ik de eerste brug op fiets richting mijn school. De koude wind doet m’n ogen tranen en geeft een pijnlijk gevoel in m’n neus. Bij de tweede brug beginnen m’n benen te verzuren. "Die kutwind ook altijd en ik was al zo moe", dacht ik nog voordat dat vreselijke gevoel er weer was. Wat het precies is weet ik niet, maar het is elke keer weer een klap in m’n gezicht.

Alsof de hele wereld onder mij vandaan glijdt en ik het helemaal alleen moet doen met alleen een heleboel verdriet en wanhoop. En het ergste van alles is dat ik dat gevoel de laatste tijd best wel vaak heb. Zomaar uit het niets en ik heb geen idee waar het vandaan komt. Even schrik ik van de gedachte die m’n hoofd passeert. Nee! Ik verman me en fiets stevig door.

Blije bruggers

Eenmaal op school wemelt het van de bruggers. Waar die al hun positieve energie vandaan halen begrijp ik nog steeds niet, maar dat vind ik niet erg want zij verwachten van mij geen gezelligheid. Mijn klasgenoten daarentegen.. Gelukkig ben ik een van de eersten in het lokaal en heeft, behalve de docent, niemand opgemerkt dat ik binnen ben gekomen.

“Hoi” zegt mijn klasgenoot die naast mij is komen zitten. “Hai” zeg ik zo vrolijk mogelijk terug. Ze glimlacht. Gelukkig lijkt niemand door te hebben hoe ik mij voel. Anders zouden ze er allemaal een gigantisch probleem van maken en vragen gaan stellen. Daar zit ik al helemaal niet op te wachten.

Nog vier uur en een kwartier en dan kan ik eindelijk weer naar huis.

Laat me

Eenmaal thuis aangekomen ga ik meteen naar mijn slaapkamer. Ik trek het rolgordijn dicht en ga met mijn laptop op schoot tegen de warme radiator op de grond aan zitten.

Nog steeds voelt het onrustig, maar eindelijk kan ik mijzelf zijn. Voor de zoveelste keer vraag ik me af wat er met me aan de hand is. Moet ik hulp zoeken? Nee, ik wil niet die zielige scholier zijn die z’n leven niet op orde heeft. Ik voel de eerste tranen in m’n ogen branden. Net als ik, op zoek naar een uitweg. 

Ben/ken jij iemand die worstelt met dezelfde gevoelens als Noah? Check onze tips hoe om te gaan met een depressie. ​​​​​​​