Gelukkig, hij is weer veilig aangekomen. Compleet met pakjes, pieten en paard. En over wie kan ik het dan anders hebben dan Sinterklaas?! De man heeft zijn tabberd aan, zoals hem al in  een liedje wordt toegezongen.

En terwijl de pakjesboot vrolijk drijft in het Hollandse water, klimt de sint z’n paard op om heel Nederland te gaan verblijden. Prachtig, maar ik vrees de gedichten.

Doodsangst

Het Sinterklaasfeest, wat genoot ik daar vroeger altijd van. Een schoen voor de kachel zetten, en in ruil voor een paar prachtige liederen werd deze gevuld met een berg pepernoten. Ook bij mijn oppas wist Sint onze schoenen altijd prima te vinden. De avond van het feest zelf stond ik daarentegen altijd doodsangsten uit: wie weet waren ze erachter gekomen dat ik wel eens vervelend gedaan had tegen mijn broertjes. Het moment waarop er op het raam gebonkt werd –standaard onder Sesamstraat- , sloeg mijn hart altijd 3 slagen over en liep ik twijfelend achter mijn broers aan naar de voordeur.

Nog steeds

Nu ben ik allang geen 5 meer, maar toch: als er bij ons op 5 december op het raam geklopt wordt, zul je mij nog steeds met verschrikte ogen zien kijken. Niet zozeer om het feit dat er een zwarte piet heel snel de nacht in sprint, meer omdat ik bang ben voor de gedichten.

Misstappen

Gedichten waar het hele jaar op gezwoegd is: elk foutje, elk misstapje staat er gedetailleerd in beschreven. Alsof het nog niet erg genoeg is om een blunder te maken, krijg je op 5 december even een samenvatting met de grootste blunders onder je neus gedrukt.
Niet mijn favoriete onderdeel van het sinterklaasfeest, nee: ik kijk veel liever toe hoe andere mensen een gedicht vol misstappen voor moeten lezen. Daarom heb ik dit jaar maar één wens voor de lieve sint: mag ik alsjeblieft dit jaar geen gedicht, maar wel extra lachwekkende gedichten voor vrienden en familie?