Of het nou een pitbull of een chihuahua is; een Duitse herder of een labrador, zodra het blaft ben ik er bang voor. Ik ben nooit echt een dierenmens geweest, niet alleen van spinnen en ratten krijg ik de kriebels, maar ook kippen en konijnen heb ik liever niet in mijn directe omgeving. Pas echt in paniek raak ik van de 'trouwe viervoeters', ik loop echt liever een blokje om. Helaas heeft niet iedereen daar evenveel begrip voor.

''Hij doet niks hoor''

Als ik me op een sporadische aangelegenheid in een park bevind en er een veel te blije, springende golden retriever aan komt rennen dan spring ik snel in de armen van de dichtstbijzijnde persoon, of dat nou m'n moeder, de buurman, een goede vriendin of een toevallige voorbijganger is. Helaas hebben de eigenaren van deze beesten des doods de eigenaardige gewoonte om stil te blijven staan, zodra ze door hebben dat ik, op z'n zachtst gezegd, niet helemaal op m'n gemak ben. De dooddoener “Hij doet niks hoor, die van mij is echt heel lief” kan ik dus ook echt niet meer horen. Voor de duidelijkheid: je hond zal vast de leukste hond op de wereld zijn, daar gaat het niet om. Maar ik vind ze allemaal even eng en je bemoedigende woorden gaan dus echt niet helpen. Meestal negeer ik deze hondeneigenaren met goede doch naïeve bedoelingen maar gewoon, dan lopen ze vaak wel door. Behalve een mevrouw in het Beatrixpark, die vond het nodig om me het nog een keer te vertellen, maar dan in het Engels, terwijl haar vijf vrolijke viervoeters om mij heen dwarrelden.

En nee, even voor de duidelijkheid: ik ben nooit gebeten door een hond en ik heb ook nooit op een andere manier een trauma opgelopen. Goed, toen ik negen was ben ik achtervolgd door een kleine Malteser die Fifi heette, maar dat heeft mijn angst niet veroorzaakt. Die angst was er namelijk altijd al en hoewel het met de jaren en een aantal therapiesessies echt wel een beetje minder is geworden mijd ik situaties waar ik deze blaffers tegen kan komen nog steeds. Ik kan er oprecht niks aan doen, het is compleet irrationeel. Jij hebt vast ook iets waar je bang voor bent wat nergens op slaat: spinnen, de dood, weet ik wat. Het is een beetje alsof je dat tegenkomt op elke hoek van de straat.

Een beetje begrip

Voor je me gaat vertellen dat ik niet zo moet zeiken, dat ik niet zo'n pretbederver moet zijn door eerder weg te gaan bij een feestje waar opeens zo'n beest opduikt of dat ik me aanstel: probeer je even in me te verplaatsen. Ik probeer geen slachtofferrol aan te nemen en je hoeft me ook niet zielig te vinden, maar een beetje begrip zou best fijn zijn. Ik kies er ook niet voor dat mijn hartslag omhoog schiet bij elke hond die mijn blikveld kruist en ik zweethanden krijg bij het idee van een picknick. Ik doe echt heel hard m'n best om erover heen te komen, maar dat soort situaties kosten me gewoon ongelofelijk energie. Ik kan niet meer genieten van m'n broodje, drankje of gesprek: alle aandacht gaat uit naar de hond. Wat ie doet, hoe ie beweegt of ie al in de buurt komt.

Gelukkig zijn er heel veel mensen die het wel begrijpen, die er een beetje rekening mee houden en die er niet honderd keer dezelfde vraag over stellen. Ik weet dat je heel blij bent op die nieuwe halsband, dat je me alles wil vertellen over het feit dat die van jou al een poot kan geven, dat je heel trots bent als je hond de puppycursus heeft gehaald en dat je je hond als je kindje ziet, maar alsjeblieft: als iemand niet naar jouw hond kijkt alsof het Beyonce herself is, denk dan niet dat jij het probleem kan oplossen met je goedbedoelde praatjes en je harige vriend. Ik hoef je hond niet, ook al doet die van jou heus niks.