De brief die Jasper laatst schreef aan de nieuwe minister-president van Nederland zette me aan het denken. Want wat als niet Jesse, Geert, Mark, Alexander of Kees de nieuwe minister-president zou worden, maar wat als ik dat word? Al was het maar voor een dagje.

Had ik het een dag voor het zeggen had in dit “supergave land” dan zou er behoorlijk wat veranderen. Er is wat mij betreft een boel dat een stuk beter kan in dit land: van meer elektrische auto's, tot goedkopere openbaar vervoer, tot het opvangen van de vluchtelingen die aan de grenzen van Europa sterven van de kou. Laten we het op mijn dagje als minister-president eerst eens hebben over wat scholieren aan het hart gaat.

Nederlandse politici lijken namelijk nogal eens het idee te hebben dat “onze normen en waarden” superieur zijn aan die van anderen. Sommigen hebben zelfs voorgesteld om het vak burgerschap in te voeren, iets wat op mijn eerste dag natuurlijk gelijk van de baan gaat. Want wij Nederlanders zijn niet samen te vatten in een schoolvak. “De Nederlander bestaat niet.”, aldus de koningin en dat juist onze minister-president dat nog moet leren vind ik jammer. Voorstel geschrapt.

Naast nieuwe plannen die nu spelen omtrent onderwijs, heb ik er natuurlijk ook mijn eigen ideeën over. Kabinet Gielen I neemt dan ook meteen een radicale beslissing: het centraal examen wordt afgeschaft. Niet zodat jij minder hoeft te leren, maar zodat alles wat je de afgelopen jaren hebt geleerd niet in een toets van 180 minuten wordt gepropt. Het behalen van je diploma hangt te veel af van een momentopname, waardoor we de kennis die in Nederlandse jongeren zit niet genoeg benutten en we bovenal alle motivatie die zij hebben uit hen trekken. Dat kan niet langer, ik als minister-president zou zorgen voor een prettige leeromgeving, zonder al die stress voor dat ene momentje.

Dan kan leren weer om leren gaan en niet om trucjes in je hoofd stampen voor het goed beantwoorden van examenvragen. Voor onze politici is het misschien al weer een tijdje geleden dat ze zelf in de schoolbanken zaten, daarom moeten wij zelf opstaan en onze stem laten horen. Want van een dagje minister-president zijn kan ik (voorlopig) alleen maar dromen, dus moeten we Jesse, Geert, Mark, of wie het ook worden mag, laten weten dat wij er zijn en dat we niet alleen gehoord willen worden, maar dat we vooral gehoord moeten worden. Zodat Nederland op een dag écht een “supergaaf” land mag worden.