De afgelopen tijd ben ik veranderd van een dromerig, creatief meisje naar een ijzige control freak. In alle serieusheid ben ik bezig alle balletjes in de lucht te houden waarbij ik de spierpijn in mijn armen negeer. Mijn slaappatroon is drastisch veranderd, in mijn hoofd klinkt alleen maar work, work, work. Ik voer alleen nog maar gesprekken op een afgematte, zakelijke toon. En wanneer is de laatste keer dat ik heb gelachen? 

Ik zit achter mijn bureau hard te werken op mijn laptop. Mijn ogen vallen bijna dicht door de vermoeidheid, maar ik neem gauw een slok koffie. Plotseling verschijnt er een gedaante voor mijn neus, een meisje in een gele jurk die sprekend op mij lijkt. Ze kijkt me bezorgd aan. 

"Sandra, gaat alles wel goed met je?"

"J-j-ja, hoor," stamel ik. 

"Zo zie je er anders niet uit. Kom eens van die laptop vandaan en luister eens goed naar mij." 

Ik klem mijn kaken op elkaar. Ik móet dit afkrijgen. Maar mijn vingers verkrampen zich, het is onmogelijk geworden om verder te typen. 

Dus draai ik me naar de gedaante toe. "Sandra," begint ze ongerust, "Je moet uitkijken met jezelf. Ten eerste leg je de lat voor jezelf zo hoog dat zelfs raketten er duizenden lichtjaren over zouden doen om de top te bereiken. Je stelt zoveel prioriteiten en stort je daar enthousiast op, maar er blijft geen energie meer over. Je kán niet op zo'n korte termijn bereiken wat je hartje begeert, ook al ben je zo'n productief werkpaard. Dus je moet leren om écht drie zaken te kiezen en daar vol voor te gaan. Liever nog minder, maar ik weet dat je op veel gebieden actief bent. 

Ten tweede denk ik dat je eens naar je ouders moet luisteren, hoe vervelend je hun uitspraken soms ook vindt. Over één ding hebben ze echt wel gelijk: je moet écht uitrusten. Laat die telefoon met rust zodat je niet wordt afgeleid door e-mails en appjes, plan eens tijd in om lui op de bank te zitten en zorg ervoor dat je genoeg slaap krijgt. Zo verander je van een chagrijnig, gestresst wezen naar een huppelend meisje. 

Als laatste punt moet je stoppen met focussen op je doelen in een tunnelvisie. Tuurlijk blijven ze belangrijk, maar het leven draait niet alléén daarom. Je moet niet altijd zo serieus bezig zijn, daar word je niet gelukkig van. Trek erop uit met je broertje en zusjes, spreek eens af met vrienden. Pluk de dag, plezier hebben én genieten mag. Heb je mijn boodschap begrepen?" 

Ademloos knik ik. Binnen enkele tellen vervaagt het meisje. Ze is verdwenen. 

Waar is ze gebleven? Ik spring op van mijn stoel en begin te wapperen met mijn handen op de plek waar zij zojuist stond. Hallo, klinkt er door de ruimte. Daarna nog een keer en er volgen nog meer 'hallo's', steeds luider. 

"Hallo San?"  Ik open mijn ogen. Met mijn rechterwang lig ik op het toetsenbord van mijn laptop. Mijn broertje kijkt me nieuwsgierig aan. "Je bent in slaap gevallen op je laptop," merkt hij droog op.