Tijdens biologie luister ik ademloos  naar de uitleg over de werking van hormonen. Als een maniakale nerd noteer ik élk woord dat de docent uitspreekt. Geen enkel detail mag worden overgeslagen, want ik wil álles onthouden. Onverwachts zwaait de deur open. Een jongen met zachtroze wangen en goudblonde haren stapt het lokaal binnen.  Mijn concentratie gaat in rook op. 

Hij neemt naast me plaats. "Hoi," lacht hij verlegen. Een vertederend kuiltje tekent zich af in zijn rechterwang. De jongen kijkt me met zijn chocoladebruine ogen intrigerend aan, als twee magnetische zuidpolen trekken ze me naar hem toe.

Al snel zijn we door de ongemakkelijke vreemdenfase heen, we worden vrienden. In zijn hoofd beschikt hij over een encyclopedie bomvol feiten en cijfers, die hij graag met mij deelt. We praten over  de relativiteitstheorie en evolutie. Als een perfect geoliede machine maken we de huiswerkopgaven.  Hij leest de vraag voor, terwijl ik de helft van het antwoord bedenk, waarna hij me vervolgens aanvult. Al onze antwoorden blijken correct. "Wat ben je slim" zegt hij. Ik bloos. "Jij ook."

Sindsdien zoeven de hormonen door de kilometerslange lengte van mijn bloedvaten. Ik heb last van klamme handjes en knikkende knieën. In de lucht hangen de zoete, lokkende geuren van feromonen. Na een complexe berekening blijkt dat mijn verliefdheid groter is dan de omtrek van de planeten in ons zonnestelsel bij elkaar opgeteld. De chemie tussen ons is zo vurig, zo losgeslagen, zo explosief. Van binnen voelt het net als aangestoken dynamiet. 

Als een waanzinnige wetenschapper doe ik onderzoek naar elk spoor, elke kans dat hij me ook ziet zitten. Ik tel alle mogelijke signalen op, zet de liefde in statistieken. Ik probeer deze liefde te beredeneren met alle artikelen en filmpjes die ik zie. Helaas heb ik de ultieme liefdesformule nog niet gevonden, maar ik beredeneer hem toch: jij plus ik, dat past perfect bij elkaar. 

Ik raap al mijn moed bij elkaar. In een uitgedacht stappenplan weet ik ons op de juiste plaats en tijd te krijgen. We staan als enige voor de kluisjes, trekken onze jassen aan. Ik ga recht voor zijn neus staan. Schoorvoetend hint ik naar mijn gevoelens, met mijn mooie meisjeslach. Vervreemd kijkt hij me aan. Onbeholpen weet hij met mij geen raad. Verontschuldigend wijst hij me af. 

Volledig in shock maak ik me uit de voeten. Eenmaal alleen stromen de tranen naar beneden. Wat is er misgegaan tijdens mijn berekeningen en stappenplan? Ik had alles toch zo exact mogelijk beredeneerd? Waarom wijkt de praktijk zo erg af van de theorie? 

Nadat ik wekenlang tientallen films heb gekeken waarbij ik kilo's aan nougat met chocolade naar binnen heb gewerkt, voel ik me weer de oude. Intensief stort ik mijn nieuwsgierige tentakels weer uit naar wonderbaarlijke wetenswaardigheden.  En ik heb een belangrijke les geleerd: ik mag dan zo'n fan zijn van natuurkunde, scheikunde en biologie, er verliefde gevoelens mee beredeneren en afdwingen, kan simpelweg niet.