Laatst betrapte ik mijzelf erop dat ik vaak alleen maar verlang naar de toekomst. Ik kan bijvoorbeeld niet wachten totdat mijn studententijd aanbreekt. Maar wat als ik achteraf juist heimwee heb naar mijn verleden en me er nooit bewust van ben geweest hoe leuk ik het eigenlijk heb?

Terwijl ik op de basisschool breuken aan 't leren was, dacht ik alleen maar na over de middelbare school. Ik kon niet wachten totdat ik in de brugklas zat, vanaf dat moment dacht ik namelijk bij de échte oudere generatie te horen. Ook alle bijkomende dingen van de middelbare school zag ik als de leukste mijlpaal óóit in mijn leven: huiswerk opkrijgen en dat thuis keurig maken, proefwerken leren en natuurlijk een uitvallende les wanneer er een docent ziek was.

Eenmaal op de middelbare school en gewend aan al het huiswerk, alle toetsen en (heel af en toe wat) uitvallende lessen op de middelbare school, wil ik inmiddels het liefst weer terug naar de basisschool. Wat een zorgeloos leventje was dat, bedenk ik mij achteraf: met al je vriendjes en vriendinnetjes waveboarden op het schoolplein, spelen op de klimrekken en juichen wanneer je moest overblijven tijdens de pauze. Ondanks het feit dat ik op de basisschool dacht dat de middelbare school heaven zou zijn, valt dat in werkelijkheid vies tegen.

Studententijd, de tijd van je leven

En nu? Nu zit ik in de vierde klas van de middelbare school en kan ik niet wachten om te gaan studeren. Enorm veel feestjes, op kamers gaan (en dat gaat dus gepaard met overheerlijke vrijheid) én vrienden maken voor 't leven. Klinkt als een perfect leventje, en ook niet zo gek dus dat ik me daar enorm op verheug. 

Maar voor ik het weet ben ik klaar met mijn studie, en dan? Dan ben ik ineens beland in het volwassen leven. Ik moet gaan solliciteren voor een baan, wellicht zorgen voor een huis en dat brengt dus ineens heel veel verantwoordelijkheden met zich mee.

Als ik dan zou terugkijken op mijn verleden, wil ik eigenlijk dolgraag terug naar de tijd dat ik nog 'kind' kon zijn. De tijden waarin ik eruit werd gestuurd tijdens de wiskundeles omdat ik niet meer kon stoppen met lachen, of een één kreeg voor mijn proefwerk omdat ik aan 't spieken was. Toen was het misschien een big deal, nu klinkt het als een situatie met heel weinig zorgen. Ik zou tot het besef komen dat ik de middelbare school onmiddellijk zou ruilen voor al die verantwoordelijkheden die ik inmiddels heb na het afronden van mijn studie.

Heimwee naar het verleden

Dus: wellicht baal je op dit moment dat je elke dag naar school moet, en kan je niet wachten om te gaan studeren. Maar voor je het weet heb je je diploma voor jouw studie behaald en heb je ineens tal van verantwoordelijkheden. Dan wil je stiekem weer terug naar het verleden, toen je moeder nog voor je kookte en herfstvakanties nog eindeloos lang duurden. Ik probeer voortaan niet alleen maar naar de toekomst te verlangen, want dan vergeet ik te genieten van hoe leuk ik het nu heb.