Ik vroeg me af hoe het met Floor ging. Floor, dat meisje dat ik onlangs interviewde. Zij die in haar vroege jeugd misbruikt is door haar broer. We sprak af in het centrum van Den Haag, maar ze wilde daar eigenlijk niet zitten. Daar kwamen te veel mensen, zei ze. Wij besloten naar de supermarkt te gaan en kochten een zak chips voor mij en een voor haar, een emmer met blauwe bessen, een bak met zes nectarines, een reep Milka-chocolade en twee blikjes Energy Drink. Vervolgens slenterden we door Den Haag. Op zoek naar een plekje waar niet te veel mensen waren. Zo kwamen we uit bij een Haagse gracht.

Zij en ik zaten aan het water. We keken naar een restaurant dat half op het water rustte. Twee jonge medewerkers hadden een theedoekje in hun handen. Ze maakten de tafels op het terras schoon en lachten uitbundig. Het restaurant was nog niet open. Het was vroeg. Floor wilde expres vroeg afspreken.

Over de gracht raceten mensen in hun kano’s. Zo scheurde bijvoorbeeld een stelletje voorbij, een groep die een rondleiding kreeg en een collectief vrouwen dat een vrijgezellenfeestje vierde. Zij vierden de zon, het geluk, hun leven. Hoe anders was het gesprek dat wij zouden voeren.

‘Het’
Ik kende Floor voor het gesprek al. Alleen niet erg goed, omdat zij een massa geheimen, angsten en zorgen was, iemand die worstelend voorbij marcheerde tussen andere levenden. Dat ze worstelde viel me op door de stilte die ze met haar meedroeg, aan de lach die nooit te zien of te horen was, aan het feit dat ze nimmer iets persoonlijks deelde met anderen en aan de kleren die ze droeg. Ze was niet zoals vele andere meisjes. Ze had niets met haar uiterlijk. Ze droeg zoals de meeste meiden geen kleurrijke T-shirts en bloesjes, ze ging niet mee met schoenentrends. 

‘Hoi, hoe gaat het’, vroeg ik een keer toen we alleen waren. ‘Het gaat goed’, antwoordde zij. Ik liet het er niet bij en vroeg of er echt niets was, of ik haar ergens bij kon helpen, waarmee ze zat. Na een minutenlange  stilte waarin ze – volgens mij – opzoek ging naar de woorden om ‘het’ te vertellen, vertelde ze ‘het’. In een paar zinnen. Er zijn dingen in haar jeugd gebeurd en het gaat niet goed met haar moeder. Ik stelde hierna voor om een keer af te spreken en om er over te praten en misschien zelfs een interview af te nemen om haar verhaal met anderen te delen.

Dat wilde ze, dus ik leerde haar die dag pas echt kennen. Die dag dat wij chips en bessen naar binnen werkten. De échte Floor. Haar geheimen en angsten. Hetgeen waarmee zij worstelde. Dat waar zij nooit over sprak. De reden dat haar glimlach was verdwenen.

Floor was misbruikt door haar broer.

Het interview
Zij vertelde veel. Wij spraken iets meer dan twee uur.  Maar zwegen ook. Floor moest namelijk veel nadenken, omdat haar hersenen een zwart gat zijn geworden. Ze is alles langzamerhand aan het kwijtraken. Ze weet het allemaal niet meer zo goed. Ze is in de war. Eigenlijk begreep ik dat niet goed, maar volgens mij bedoelde ze dat ze twijfelt aan de realiteit, of alles wel echt is gebeurd of dat ze voor de gek wordt gehouden door haar dromen. Misschien was dat ook de reden dat ze aan me vroeg of ze gek is.

We zwegen als er mensen langsliepen. Niemand mocht weten waarover we spraken en wat haar broer haar heeft aangedaan. Het viel me op dat ze moeite had om er over te vertellen. Misschien omdat ze er juist nooit over sprak. Misschien omdat ze zich schaamde. Misschien omdat ze het eng vond om er met een jongen over te spreken.

Het berichtje
Ik stuurde haar een bericht. Zij reageerde dat zij langzamerhand mentaal steeds meer last krijgt. En dat het met de dag erger wordt. Die ‘morgen’ waarvoor zij bang was, is vandaag al gekomen. 

“Ik heb geen concentratie meer. Telkens komen herinneringen weer terug en heb ik niet meer genoeg lucht in mijn longen. Ik hyperventileer. Ik probeer mezelf telkens af te leiden door af te wassen, de was te vouwen of zo. Maar als ik daarna even rustig wil zitten, vliegen die gedachtes weer binnen en krijg ik weer een aanval. Ik word helemaal gek. Ik kan niet meer focussen op dingen. Leren voor toetsen gaat ook niet meer. ''Een paar weken geleden had ik zelfs het gevoel dat de posters aan mijn muren me aan bleven staren. Ik heb ze vervolgens er af moeten halen, omdat ik anders niet kon slapen. Ik word echt helemaal gek.''

Ik wist niet hoe ik moest antwoorden. Ik wilde haar helpen, alleen wist – en weet - ik niet hoe. Ik stelde alsmaar vragen en heb haar een aantal keer aangeraden om professioneel hulp te zoeken, maar blijkbaar heeft ze dat al gedaan. Alleen weten de mensen aan wie zij hulp vroeg ook niet hoe ze Floor kunnen helpen.

“Ik heb eergisteren contact opgenomen met een instantie die jongeren helpt bij allerlei zaken. Je kan ze privé appen, dus dat deed ik. Ze verwezen me door naar iemand die er verstand van heeft. Die noemde op zijn beurt de maatschappelijk werker op school. Maar daar was ik al geweest voor de situatie van mijn moeder; toen heeft hij er weinig mee gedaan. Hij heeft het druk. Dus vertrouwen in hem heb ik niet. Mijn moeder kan me ook al niet helpen, want zij heeft haar eigen shit. Zij zit zelf niet lekker in haar vel. En mijn vader zie ik niet meer, zoals ik je al had verteld. En de paar vrienden die er van af weten, die weten ook niet hoe ze mij kunnen helpen. De enige die er voor me is, is een oude mentor. Hij staat altijd voor me klaar, maar ja, wat moet hij doen?” Met de psycholoog heeft Floor ook al slechte ervaringen, omdat haar moeder niet echt geholpen werd door hem.

Ze vergaat
Ik bedenk me opeens dat ze misschien ervoor koos om haar verhaal met mij te delen, in de hoop dat ik haar misschien zou kunnen redden. Haar zou kunnen helpen de tijd te verzetten. Maar niemand kan het, blijkbaar.

Langzaam is de jonge ziel aan het vergaan van de pijn en herinneringen. Hopeloos probeert ze telkens hoop bij elkaar te rapen. Ze is zichzelf aan het verliezen. Steeds meer.