Zestien jaar lang heb ik bij mijn ouders gewoond, net als praktisch elke scholier. Na die zestien jaar moest ik vertrekken: niet omdat ik op kamers ging of op reis naar het buitenland, maar omdat het thuis niet meer ging. Nu woon ik in een studentenhuis zonder studenten, maar met andere jongeren met pech in hun leven.

In mijn huis wonen we in totaal met zijn achten: jongens en meisjes verspreid over een huis met twee verdiepingen. We verschillen ontzettend veel van elkaar, wat logisch is, omdat we elkaar niet uitgekozen hebben als huisgenoten. Dat heeft soms voor wat gekissebis en gedoe gezorgd, maar eigenlijk kunnen we prima met elkaar door een deur.

Alles samen delen

We leven als studenten zonder studie in dit huis: we delen een wasmachine, maken er soms een rotzooi van in de keuken en ook de badkamer lijkt soms typisch op die van een korpsballenhuis, inclusief een doucheputje vol haar. Iedereen gaat op andere tijden naar school, werk of vrienden dus soms zie ik iemand een week niet thuis. Wanneer er wel een paar mensen thuis zijn, is het bijna altijd wel gezellig.

Zo komt een meisje dat een verdieping onder mij woont uit het Midden-Oosten. Zij woont pas sinds een paar jaar in Nederland, dus ik help haar soms als ze een bepaald woord niet weet in het Nederlands. Zij brengt mij vervolgens kennis bij op kookgebied: zo kun je rookworst naast braden ook bakken. Ik verklaarde haar voor gek toen ze dat aan het doen was, maar het smaakte bijzonder goed!

De schaamte over thuis

Hoe aardig mijn huisgenoten ook zijn en hoe erg ik houd van de vrijdagavonden waarmee we met zijn allen films kijken en lachend de acteurs imiteren, schaam ik me voor het feit dat ik woon waar ik woon. De rest van de wereld ziet die gezelligheid namelijk helemaal niet en heeft soms een fel oordeel over ons: we zouden allemaal gewelddadige probleemjongeren zijn met een strafblad. Waar dat oordeel vandaan komt, begrijp ik niet als ik denk aan het meisje met lange zwarte haren die zingend rookworst stond te bakken in mijn keuken.

Als mensen vragen waar ik woon en ik antwoord geef, gaan ze er altijd vanuit dat ik al op kamers zit. Daarom lieg ik meestal dat ik in een studentenhuis woon. Ik heb meestal geen zin om helemaal uit te moeten leggen waarom ik daar woon, ook omdat ik bang ben voor onbegrip of vooroordelen. Zonde, want ik kan er er ook niets aan doen dat ik niet meer bij mijn ouders woon.

 Eigen wasmachine

Ik maak me hier druk om, maar de andere bewoners halen vaak hun schouders op. Vooroordelen zijn ze inmiddels wel gewend. Hetgeen wat echt telt, zijn wij zelf. We zijn allemaal jonge mensen die gewoon ontzettend veel pech hebben gehad. Studenten zijn we nog niet, maar we doen hard ons best om op een dag onze eigen keuken, wasmachine en huis te kunnen betalen. Net als alle scholieren, toch?