Ik heb een probleem. Ik zit namelijk in een behoorlijke identiteitscrisis. Vorig jaar heb ik namelijk een jaar high school gedaan in Canada. Ik woonde daar in een gastgezin, ging naar een Canadese school en had Canadese school. Ik leefde, dacht, at en praatte als een Canadees. Ik voelde me dus ook echt een beetje Canadees. Het heeft me veranderd en ik ben niet meer wie ik was voor ik naar The True North vertrok.

Inmiddels ben ik al weer ruim twee maanden in Nederland. Twee maanden vol broodjes kaas, chocoladepepernoten, wandelingen door Amsterdam en fietstochtjes. Ik bevind me weer dagelijks op mijn oude, vertrouwde middelbare school en ik zit weer elke avond aan tafel met mijn ouders, die nog steeds dezelfde vragen stellen als een jaar geleden.

Diaspora blues

Dat is best een beetje vervelend. Het liefst zou ik morgen namelijk weer in het vliegtuig richting Canada stappen, maar aan de andere kant heb ik hier in Nederland ook een fantastisch leven. De diaspora blues, noemen ze het. Een bekend gegeven dat heel vaak voorkomt bij mensen die weer terug verhuizen naar het land waar ze ooit woonden.

Daardoor weet ik dus eigenlijk niet goed meer wie ik nou ben. Ik voel me Canadees, maar ik voel me ook nog steeds Nederlands. Ik mis mijn leven daar, maar kan dat moeilijk delen met de mensen hier, omdat zij het nooit hebben meegemaakt. Zij weten wel dat ik daar ben geweest en ik kan er heel veel over vertellen, maar ze zullen het nooit helemaal begrijpen. 

Dit alles heeft een nogal intense identiteitscrisis veroorzaakt. Die diaspora blues dus. Dit uit zich in het feit dat ik niet meer weet wie ik nou ben of wat ik nou doe. Zelfs als ik een broodje kaas eet vraag ik me nog af waar ik mee bezig ben en waarom ik dat in godsnaam aan het doen ben. Al vijf jaar lang wist ik namelijk dat ik naar Canada wilde. Dat was dus ook al vijf jaar lang mijn doel. Vorig jaar leefde ik mijn droom en nu is die droom dus eigenlijk voltooid verleden tijd. Ik moet op zoek naar een nieuwe droom, maar dat heb ik al heel lang niet gemoeten, dus ik heb geen idee waar ik die moet zoeken.

Verwerkingsproces

Ik zit dus behoorlijk met mezelf in de knoop, om het zo maar even samen te vatten. Een nogal ingewikkelde knoop, waarvan ik verwacht dat-'ie voorlopig ook nog wel even blijft zitten. Dat is nogal vervelend, maar het is ook wel ergens goed. Ik denk dat het uiteindelijk een manier is om alles wat er de afgelopen tijd is gebeurd een plekje te geven. Iedereen achterlaten om naar de andere kant van de wereld te verhuizen en dan, een jaar later, weer exact hetzelfde doen, is natuurlijk ook niet niks.

Die verwerking is een proces waar ik voorlopig dus nog wel even in zit. Het gaat me waarschijnlijk nogal wat facetime-gesprekken met Canada en kopjes thee in Nederland kosten, maar uiteindelijk komt het allemaal wel weer goed. Bovendien heb ik vrienden over de hele wereld die me hier doorheen gaan slepen, dat pakt niemand van me af.