We gaan weer richting de winter en behalve handschoenen, warme chocolademelk en kerstbomen betekent dat ook dat er weer allerlei virusjes in de lucht hangen. Misschien zie je mensen in je omgeving al heftig snotteren, of voel je zelf een irritante kriebel in je keel opkomen. Herken jij onderstaande fases van ziek zijn?

1. De er-is-nog-niets-aan-de-hand-fase

De zon schijnt, de vogeltjes fluiten, het is nog volop zomer en jij fietst vrolijk door de stad. Je haren wapperen in de wind en je hebt ondergoed dat meer warmte biedt dan het jurkje dat je draagt. Maar ach, meer is ook niet nodig, want het is immers 30 graden. Kortom, niets om je druk over te maken. 

2. de lichte-kuchjes-fase

Een kuchje. Een hoestbui. Shit, wat is dat? Nee, toch? Ziek? Jij? Nu al? Maar, maar het was nog zomer, neeeeeeeee vast niks aan de hand. Iedereen kucht weleens. Kuch. Kuch. Daarnaast, dat zomerjurkje kan heus nog wel en die hele korte shorts ook wel. Het is immers nog 18 graden, hartstikke warm!

3. de ontkenningsfase

Je voelt je keel. Eten doorslikken gaat eigenlijk niet echt, want dan lijkt het net alsof iemand met een mes in je keel steekt. Maar ziek? Dat ben je niet hoor. Gewoon doorgaan. Ziek zijn is voor watjes. Daarnaast, je hebt ook helemaal geen tijd om ziek te zijn. Je moet nog drie essays inleveren, vijf proefwerken voorbereiden en veertig uur werken achter de kassa.

4. de oke-nu-ben-ik-echt-ziek-fase

Goed, het is duidelijk. Je bent echt ziek. Het snot druipt uit je neus en je voelt je zo duf als een konijn. De hoofdpijn is hels en je kan je nergens meer op concentreren. Het huilen staat je nader dan het lachen en je wil vooral gewoon slapen, maakt niet uit waar: de grond van de aula ziet er best comfortabel uit. Even probeer je het nog tegen te gaan met liters groene thee en honderden sinaasappels, maar tevergeefs.

5. De volledige overgave

Je bent maar niet naar school gegaan, want dat ging echt niet meer. Dus lig je op de bank met drie dekentjes over je heen. Je hebt je oude knuffel van toen je vijf was er maar weer bij gepakt en alles wat je nodig hebt ligt binnen handbereik. Het teiltje staat klaar. Je moeder vraagt om de vijf minuten of je nog een kopje thee of een beschuitje wil, maar alles wat jij wilt is gewoon een knuffel.  En daarna slapen, als dat tenminste lukt met die constante kriebel in je keel. 

6. Het langzame herstel

Na een paar dagen bankhangen begin je je iets beter te voelen. Vijftien uur per dag slapen werkt best goed en de keel-, hoofd-, buik- en oorpijn nemen ietsje af. Je voelt je goed genoeg om eens aan tafel te gaan zitten en iets te eten gaat er ook weer in. Echt top-fit voel je je nog niet, maar gelukkig heb je niet meer het gevoel dat je dood ligt te gaan. De klaagzang in je groepsapp over hoe ziek je wel niet bent geweest kan beginnen. Je vrienden komen ook weer langs. Op “ziekenbezoek”.

7. de oh-nee-nu-moet-ik-ook-weer-naar-school-fase

Oké, het gaat echt stukken beter met je. Nu moet je eigenlijk toch maar weer eens naar school. Maar, die bank ligt stiekem best wel lekker. En je hoeft ook nog maar anderhalf seizoen van Gossip Girl te kijken, dat is in twee dagen best te doen. Bovendien heb je morgen een economie SO waar je absoluut niet voor hebt geleerd. Kuch, kuch. Nee mam, het gaat echt nog niet hoor. Morgen weer een dag, dan misschien.