Deze zomer had ik het meest enge interview dat ik ooit heb afgenomen bij iemand. Een interview met een verkracht meisje. Het is namelijk niet zomaar even wat vragen stellen en je bent klaar. Je moet elke vraag uitdenken en goed nadenken na elk antwoord dat er gegeven is. Je bent een interviewer, maar ondertussen was ik ook gewoon een meisje van 16, die een interview hield met iemand die mijn nachtmerrie echt heeft meegemaakt.

Via de chat hadden het meisje (18) en ik contact. En hoe meer zij vertelde, hoe meer mijn mond open ging hangen.

Vrienden van vrienden

‘Het was zaterdagavond en ik was samen met een goede vriendin van me bij haar vriendje. Een groep vrienden van hem was er ook. We zouden naar de stad gaan. We hadden gedronken. Er waren niet genoeg fietsen of plek in 1 auto dus moesten we in groepjes. Gelukkig kon ik met twee vrienden van het vriendje meerijden naar de stad. We zijn nooit in de stad aangekomen. Ze stopten ergens op een verlaten landweggetje.’

De chat geeft aan dat het meisje meer aan het vertellen is. Het is meteen een heftig gesprek. ‘Op dit landweggetje ben ik verkracht door die twee jongens. Nadat dit gebeurd was ben ik weer afgezet bij het huis van het vriendje. Mijn vriendin was er weer, samen met haar vriendje. Ze merkten gelijk dat er iets aan de hand was. Ik was overstuur en functioneerde niet normaal. Ik heb het aan mijn twee vrienden verteld. Hierna is er niks meer gebeurd en zijn we gaan slapen.’

Per ongeluk

Ik vroeg hoe ze bij het Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ) is gekomen, want via dit ziekenhuis zijn wij in contact met haar kunnen komen. Had ze aangifte gedaan? Of hadden anderen dat voor haar gedaan? Hoe meer ze vertelt hoe meer vragen er door mijn hoofd spoken. Gelukkig. ‘De volgende dag, na de verkrachting, ben ik eigenlijk per ongeluk op het politiebureau terecht gekomen.’ Hoe dat dan kan, en of haar vrienden haar misschien hadden aangespoord. Ze begint weer te typen, zie ik aan het icoontje onder in het beeld van de chat.

‘Ik kende de stad niet, waar ik de volgende dag aan het lopen was. Ik was verdwaald en liep door rood. Ik werd aangehouden, maar toen ik half hysterisch begon te huilen en verwarde vragen begon te stellen hebben ze me doorverwezen naar het politiebureau en zo heb ik aangifte gedaan. Ik kreeg slachtofferhulp en na twee maanden ben ik doorverwezen naar het WKZ. Ik heb net mijn behandeling afgerond.’

Ik durfde niet meer alleen de straat op

Na zoiets heftigs lijkt het mij moeilijk om normaal door te kunnen leven. Ik vraag het meisje of dat bij haar ook het geval is. ‘Ja, in het begin durfde ik niet eens meer alleen de straat op. Ik had ook totaal geen vertrouwen meer in anderen. In vergelijking met eerst ben ik er wel op vooruit gegaan. Nu durf ik zelfs weer uit te gaan, maar ik drink geen alcohol meer als er geen familie bij is.’ ‘Wat ik nog wil zeggen’ gaat het meisje verder, ‘dat als er een meisje is dat ook zoiets heeft meegemaakt, moet ze echt hulp gaan zoeken. Het helpt enorm, en geloof het of niet, maar je kunt langzaam aan weer een normaal leven op gaan bouwen.’

Bij hoge uitzondering mocht Scholieren.com via een anonieme chat praten met een slachtoffer van verkrachting.

Astrid Kremer is seksuologe bij het Wilhelmina Kinderziekenhuis en heeft een goede behandelmethode ontwikkeld voor meisjes die eenmalig zijn verkracht of aangerand. Meer info over de behandelmethode vind je hier, je kan Astrid ook een email sturen: A.H.A.Kremers@umcutrecht.nl.