Charlotte Kooijman, achttien jaar oud, groeide op met ijshockey. Van ijshockeyclub Dordrecht wist ze het te schoppen tot het nationaal vrouwenteam en zelfs het WK 2015 in China! Maar een paar maanden geleden, vlak voor het WK in Italië, koos ze er zelf voor om haar ijshockeycarrière aan de kant te zetten. Hoe is ze zo ver gekomen en waarom gooit ze dat nu allemaal weg? Ik vraag het Charlotte op een terrasje in haar thuisbasis Rotterdam.

Opgegroeid in de schaatsen 

Op 3-jarige leeftijd begon Charlotte al met ijshockeyen bij Dordrecht Lions. "Toen ik was uitgekeken op zwemmen, gingen mijn vader en ik op zoek naar een nieuwe sport. Dat werd ijshockey." Sindsdien heeft ijshockey haar hele leven bepaald. "IJshockey heeft mij heel erg gevormd. IJshockey wordt vooral gespeeld door jongens, waardoor ik mij al die jaren ook nooit echt een meisje-meisje heb gevoeld." Ze werd op school regelmatig gepest, omdat zij "vader en moedertje spelen en later make-up en zo" gewoon niet leuk vond en ze ook geen echte jongen was. "Ik paste nergens bij."

"Bij het ijshockeyen was het toen nog niet zo'n probleem dat ik een meisje was. Daar ben je op die leeftijd helemaal niet mee bezig, maar naarmate ik ouder werd en mijn lichaam zich steeds meer begon te vormen werd het lastiger. Je stapt niet zomaar even met al je mannelijke teamgenoten onder de douche zeg maar," vertelt ze lachend. Maar dit is voor haar nooit een reden geweest om te stoppen. "Als de jongens klaar waren ging ik douchen. Dat was op een gegeven moment voor iedereen de normaalste zaak van de wereld."  

Naar het nationale vrouwenteam 

Na ruim twaalf jaar hockeyen bij Dordrecht Lions ging Charlotte, inmiddels vijftien jaar, spelen voor het nationale vrouwenteam. "De coach had mij ooit gezien bij een toernooi in Duitsland en vroeg of ik een keertje mee wilde trainen met het nationaal team" zegt Charlotte alsof het niets is. "Het was heel anders om toen in een team met alleen maar vrouwen te mogen spelen, maar uiteindelijk maakt dat ook niet zoveel verschil hoor."

Nuchter als ze is, verklapt ze per ongeluk dat ze als reservespeler mee is geweest naar het WK 2015 in China. "Het waren soms best wel eenzame dagen, omdat iedereen een ander trainingsschema volgt en mijn ouders gewoon in Nederland zaten. Het was ook lastig om zoveel rijst te moeten eten." In China heeft ze als reservespeler uiteindelijk toch nog even op het veld gestaan. "Tijdens de laatste minuut werd ik onverwachts van de reservebank gehaald. Er stond toen ineens heel veel druk op mij, want je wilt niet het werk van al je teamgenoten verpesten. Die minuut op het veld was door alle spanning afschuwelijk, maar wel op een goede manier!" 

De ijshockey-flow 

"Topsporters leven van training naar training en van wedstrijd naar wedstrijd," vertelt Charlotte als ik haar vraag naar de levensstijl van een topsporter. De ijshockey-flow noemt ze het zelf graag. "Je bent zo bezig met wat je gaat eten en wanneer je gaat trainen, dat je helemaal niet meer door hebt dat topsport eigenlijk gewoon je hele leven beïnvloedt. Aan die routine raak je heel erg gewend." Veel tijd om erover na te denken had ze eigenlijk ook niet, want ze "trainde gemiddeld drie keer per week in Eindhoven en de quinoa (eiwitrijke korrels) was niet aan te slepen." Al dat superfood heeft vast zijn vruchten afgeworpen, want als ze niet enorm aardig had geweest was ik oprecht bang geworden door haar gespierde lichaam. 

Van school naar school 

Charlotte heeft door haar passie voor ijshockey al heel wat scholen gezien. Ze deed eerst een jaartje havo/vwo, waarna ze naar de mavo is gegaan en en daar haar diploma heeft gehaald. "Tijd voor ijshockey én huiswerk was er gewoon niet, en ik koos voor ijshockey". Na een jaartje op het mbo stopte zij en reisde ze af naar het WK in China.

"Je weet dat je het kan, maar je weet ook dat je het niet je hele leven kan blijven doen." Daarom besloot ze voor een havo-diploma te gaan. "Voor meer carrièrekansen". Havo 4 heeft ze met de hakken over de sloot gehaald en nu zit ze in haar examenjaar, maar dan zonder te ijshockeyen bij het nationale team. "Vlak voor het WK in Italië, toen het weer wat serieuzer begon te worden, ben ik eruit gestapt." En ja, daar heeft zij zelf voor gekozen. "Sowieso gaat het gewoon niet samen met mijn examens dit jaar. Maar ik ben vooral gestopt, omdat ik er na een jaar op mijn nieuwe school achter ben gekomen dat er meer is dan ijshockey."

Er is meer dan ijshockey

"Op deze school zitten vooral de echte stadse mensen. Mensen met allemaal een hele andere persoonlijkheid, maar ze zijn allemaal heel tolerant en geïnteresseerd." Op haar huidige school kreeg ze haar eerste echte vriendinnen en besefte ze dat mensen om haar heen ook belangrijk zijn. "In dat jaar begon ik alles anders te zien en ontmoette ik in Italië mijn vriend, waarmee ik nu samenwoon."

IJshockeyer zal ze altijd blijven en in haar vrije tijd is ze dan ook nog regelmatig op het ijs te vinden, "maar nu eerst mijn havo-diploma halen en genieten van de mensen om mij heen. Of ik weer terugkeer naar het nationaal team? Dat zien we aan het einde van het jaar wel."