Gekleed in een zwart voetbalbroekje, een wit T-shirt en mijn haren vast in een paardenstaart stap ik de gymzaal binnen. Ik word overweldigd door de stank die bestaat uit overmatig deodorantgebruik en puberaal zweet. Angstig kijk ik richting mijn klasgenoten en neem plaats op de bank. Al voordat ik überhaupt heb gesport, breekt het zweet me uit.  De eerste les van het meest confronterende vak, lichamelijke opvoeding, is namelijk begonnen.

Terwijl ik mijn best doe tijdens de lessen, word ik pijnlijk geconfronteerd met de status van mijn conditie, mijn onhandige oog-handcoördinatie en mijn niet-atletische lichaam. Buiten adem ren ik op mijn hardst om het tempo van de klas toch bij te benen, ook al ziet het er lachwekkend uit. Bij de balsporten raak ik de bal vaker verkeerd – of niet – dan goed raak, bij groepsspellen ben ik vaak als eerste af en sterk ben ik ook niet. Het wordt nog pijnlijker als er teams moeten worden gekozen, omdat mijn status als sloomste sporter wordt bevestigd als ik me als laatste bij een team moet aansluiten.

Gymlessen filmen

En dan heeft mijn leraar ook nog eens besloten om onze gymlessen te filmen, waardoor voor mijn gevoel de vernedering alleen maar nóg groter wordt. Hij gebruikt daar een iPad voor (en heeft er zelfs een eigen bedrijfje in).  “Ik ga beeldmateriaal van je maken en vervolgens streamen naar de televisie,” zegt hij tegen mij tijdens de les. Na het zien van mijn angstige gezichtsuitdrukking, probeert hij me gerust te stellen: “Maar dat is puur alleen maar voor jou om jezelf terug te kijken,” vervolgt hij, “en om te analyseren wat al goed gaat en wat nog kan worden verbeterd.”

En dat niet alleen: hij heeft ook voor elke jaarlaag een vakwerkplan geschreven, die we op de iPad kunnen bekijken. Hierin staat stapje voor stapje uitgelegd wat ik moet doen tijdens de basketbaloefening. Er zit zelfs een filmpje bij van een andere docent, die de oefening perfect uitvoert. Als ik dat dus goed genoeg onthoud, moet het goed komen.

Uitproberen dan maar

Dus probeer ik het. De docent filmt me tijdens een basketbal-oefening. Vervolgens toont hij met een analyse hoe mijn beweging in elkaar zit. “Mooie sprong,” zegt hij, “maar je kan de bal nog wat langer begeleiden met je hand, tot de basket.” Met zijn feedback in mijn achterhoofd voer ik de oefening opnieuw uit. Ik richt me daarna op de televisie aan de muur, waar te zien is dat ik de oefening perfect uitvoer. Wie had dat gedacht? Zo verkeerd is het dus niet om iPads tijdens de les te gebruiken. Maar belangrijker: ik kan makkelijk kijken wat de oefeningen inhouden, zonder dat ik steeds opnieuw om uitleg hoef te vragen en hij het telkens hoeft uit te leggen. Ik kan zien wat ik heb uitgevoerd én daarop feedback krijgen.

“Dat ging best goed toch?” zei de docent tegen me, na de oefening. “Dat had ik niet verwacht. Ik ben niet zo zeker van mezelf,” zeg ik eerlijk. Misschien is er toch nog hoop voor mij, misschien blijk ik toch geen drama in gym te zijn. “Ja, maar door jezelf terug te zien op het scherm, zie je toch weer de positieve punten", antwoordt hij. "Je kan meer dan je denkt.”