Huilen is voor mij zo'n beetje een wekelijkse bezigheid. Niet omdat er iets mis is met mijn mentale gezondheid, maar vanwege het feit dat ik nogal snel emotioneel wordt. Ik probeer het altijd te verbergen, want huilen in het openbaar is volgens de meeste mensen nogal raar. Maar tevergeefs: geef mij een zielig liedje, een Disney-film of een relatiebreuk van een vriendin en ik ben meteen in tranen. 

Ach, het valt vast wel mee, zul je nu wel denken. Maar nee, ik overdrijf echt niet. Een kijkje in mijn leven als huilebalk:

Huilen om je huiswerk
Als je zo snel moet huilen als ik, dan is echt elke situatie een gevarenzone. Ik zat bijvoorbeeld een keer tijdens mijn tussenuur rustig in de mediatheek mijn huiswerk te maken. Oortjes in, Spotify aan, en toen ging het mis. Spotify verwees me door naar een ander nummer van dezelfde artiest en ik was te lui om zelf een nummer te kiezen. Grote fout, kan ik je nu vertellen. Opeens was mijn huiswerk niet meer belangrijk, ik zat met mijn hoofd helemaal in het liedje, en het was niet bepaald een vrolijk dansnummer. Al snel werden mijn ogen vochtig en probeerde ik uit alle macht om me weer op mijn huiswerk te focussen. Daar zat ik dan middenin de mediatheek te huilen, voor veel mensen zag het er waarschijnlijk uit alsof ik totaal overstuur raakte door mijn wiskundehuiswerk.

Waterkraan bij series
Mijn grootste zwakte is het zien van andere mensen die huilen. In het echt, in een serie, noem het maar op; ik kan het allemaal niet aan. Vooral als ik een avondje series kijk met vrienden kan dat soms best wel gênant zijn. Want juist tijdens het kijken van series huil ik nog sneller dan normaal: niet alleen als andere mensen moeten huilen doe ik mee, maar ook als die persoon zelf niet moet huilen. Soms huil ik sneller dan de persoon die eigenlijk verdrietig hoort te zijn. Vaak doet de acteur na een tijdje ook gezellig met me mee.

En ik huil niet alleen om relatiebreuken en sterfscènes, maar ook al bij één goedgeschreven, ontroerende zin gaat de waterkraan open. De hele aflevering zit ik in tranen.

Maatschappelijk accepteren

Zo zijn er nog zoveel meer andere gevarenzones te noemen: een Disney-film, auditanten bij zangprogramma's die ontroerende verhalen én een prachtige stem hebben, en natuurlijk het lezen van een boek met een niet zo'n happy end in de trein.

Nu klinkt het misschien alsof ik om elk stom dingetje huil, maar eigenlijk heb ik er altijd een goede reden voor. Ik kan me heel makkelijk inleven in andere mensen, de pijn van iemand anders begrijp ik dus snel. Soms koppel ik het aan mezelf: dan doet bijvoorbeeld een liedje over iemands verdriet me denken aan iets uit mijn verleden, of iets wat ooit zou kunnen gebeuren. Ik voel dan meteen de emoties die de zanger voelt omdat ik weet hoe ik me dan zou voelen. En soms is het simpelweg het ontroerende verhaal wat iemand te vertellen heeft wat mij al raakt, zonder het aan mijn eigen leven te linken.

Vaak probeer ik mijn huilbuien te verbergen, maar in sommige situaties (lees: openbare ruimtes) is dat natuurlijk lastig. En eerlijk gezegd vind ik er niks mis mee. Mij mag je best een super-emotionele softie noemen. Daarnaast vind ik eigenlijk dat we het maatschappelijk moeten gaan accepteren dat mensen af en toe weleens kunnen huilen, ook in het openbaar. Sommige situaties zijn simpelweg ontroerend, en daar mag iedereen op z'n eigen manier van genieten.