En dan land je weer op Schiphol. Na een jaar je ouders niet gezien te hebben kun je je moeder weer in je armen sluiten. Na een jaar zonder kaas, kroketten en drop loop je weer door de Albert Heijn. Na een jaar zonder fietsen en OV rijden nu gewoon de trams weer voorbij. En alles is nog steeds hetzelfde. En toch is alles anders.

Weggaan was verschrikkelijk, maar aankomen was wel heel mooi. Het is een gekke gewaarwording om weer terug te zijn in een wereld die ik het afgelopen jaar toch een beetje geïdealiseerd heb.

Het was, als ik heel eerlijk ben, best een beetje eng om weer terug te zijn tussen al mijn vrienden. Iedereen is veranderd. Ik ben veranderd. Passen we allemaal nog wel bij elkaar? Hebben we überhaupt nog wel wat om over te praten? Rationeel wist ik natuurlijk best wel dat het goed kwam, maar helaas heeft ratio niet altijd het laatste woord.

Droom

Daarnaast voelde mijn Canadese leven in mijn hoofd ook als een soort droom, als heel ver weg. Ik probeerde dat gevoel ontzettend te verdringen, omdat ik niet los wilde laten. Als ik weer doorging met mijn leven hier, sloot ik mijn leven dáár voor mijn gevoel namelijk nog meer af. Dat maakte het ook moeilijk om hier weer terug te gaan naar vroeger. Maar gelukkig gaat mijn Canadese leven ook nog gewoon door met de nodige appjes en snaps, en facetime, dus ook dat zijn zorgen om niets.

Na afloop van het festijn waarin ik iedereen weer zag, had ik het met een goede vriend over de zorgen die ik van tevoren had. We kwamen tot de conclusie dat alles misschien wel veranderd was, maar dat alles nog steeds goed was. En daar draait het uiteindelijk om. Het gaat er niet om of alles hetzelfde het blijft of juist dat alles anders moet. Het gaat erom dat alles goed voelt en goed is. En dat was het. Het was goed.