Blogger Hizir heeft een kort verhaal geschreven over verlies. Bas heeft zijn vriendinnetje verloren en komt telkens wanneer hij verdrietig is terug naar het bankje aan de zee om weer even in contact te staan met haar.

Ik ben er weer. Op het bankje, net zoals toen. 

Het leven ontnam me jouw leven. De zee ontnam me jouw dood. Je as. Je werd één met de waterstofatomen en één met het zuurstofatoom. Weg was je. Voor altijd. Ik weet nog dat we hier voor de laatste keer zaten. Het was 8 februari. Je wilde met me praten, zei je. Ik was dicht tegen je aangekropen. Je legde je hoofd op mijn schouder. Even waren we stil. Op de achtergrond hoorden we hoe de golven tegen elkaar klotsten. We zagen hoe kleine kinderen met hun honden aan het spelen waren en hoe stelletjes hand-in-hand over de boulevard liepen. We zagen hoe zij genoten van hun leven. Maar wij, wij zaten hier. Op het bankje. Te filosoferen waarom ik in die shit moest zitten.

Vaak kom ik terug naar deze plek. Om naar de golven te kijken, die zich hebben ontfermt over je as. Te luisteren naar de vogels die krijsend dansen boven het water. Om jouw bijzijn weer even te voelen. Dan zie ik je weer voor me en word ik gelukkig van je lach en stem, die nog steeds door mijn gehoorgangen zweven, je geur en je manier van bewegen.

Die ene laatste keer zeurde ik dat het niet meer ging. Ik bedolf je onder mijn eigen problemen. Je keek me aan. Legde je linkerarm om me heen, sloot je ogen en gaf me een zoen.

"Ik begrijp je, lieverd. Je hebt volkomen gelijk. Het leven is inderdaad totaal niet makkelijk." Je zuchtte diep.

Ik vertelde dingen, die ik achteraf beter niet had kunnen vertellen. Jij had je eigen dingen aan je hoofd. Een ziekte die je langzamerhand aan het opvreten was. Jij hoefde niet te weten dat ik me slecht voelde. Je hoefde niet te weten dat er onder mijn ruwe oppervlak een heleboel angst te vinden was.

Je ging, werd één met de waterstofatomen en één met het zuurstofatoom. Weg was je. Voor altijd. De innerlijke warmte die je mij gaf, moest ik vervangen met sigaretten. Maar tevergeefs. Het licht in mijn hart heeft plaatsgemaakt voor de duisternis, die nog donkerder is dan de nacht. Alles is weg. Want jij was alles. Samen maakten en luisterden we erg veel muziek. We dansten samen. We schreven de leukste gedichten naar en over elkaar. Terwijl onze leeftijdsgenoten verdronken in een zee van alcohol, verzonken in liefde, vergingen in de rook van hun jointjes, bleven wij altijd bij elkaar. Wij verdronken in elkaars stemmen, verzonken in elkaars liefde en vergingen in elkaars ogen.

Maar je bent gegaan. Vergaan.

Ik mis je.