Een aantal maanden geleden sloot mijn geliefde school, het Aloysius College, haar deuren. Wij, alle leerlingen exclusief de examenleerlingen, moesten een andere school zoeken. Een aantal klasgenoten en ik besloten om samen naar een nieuwe school te gaan. En wij hadden het geluk dat dat kon! We bleven verenigd en voegden ons toe aan een 5VWO-klas. Dit betekent dat wij, zowel oud-AC’ers als de leerlingen die daar al op school zaten, elkaar nog moesten leren kennen. Tot die ene indrukwekkende les een aantal dagen geleden.

Vijf jaar geleden was blijkbaar op die dag een dierbare docente overleden. "Het was een vrolijk mens", beschreef mijn Nederlands docente haar. Die les stond in het teken van verlies, een uur lang spraken we erover met elkaar. ‘’Hebben jullie weleens met verlies te maken gehad?’’ vroeg de docente aan ons.

We praatten over twee oud-docenten die kort geleden waren overleden op het Aloysius College. Een andere klasgenoot vertelde over haar opa: ‘’Ik heb hem niet gekend, maar op de een of andere manier is er een leegte in mijn leven, terwijl hij er in principe nooit is geweest". Drie andere klasgenoten herkenden dat gevoel en bevestigden ook het gemis.

Na deze klasgenoten volgden er allerlei andere verhalen over familieleden die zij zijn verloren. Emotioneel werd er verteld over opa’s en oma’s, neefjes en nichtjes, ooms en vaders en moeders die zij niet meer kunnen zien. 

Geheimen delen
Een les lang vertelden wij elkaar over onze manier van rouwen en onze kijk op doodgaan. Dit deed me denken aan een aflevering van het programma Als Je Me Echt Zou Kennen. In dat programma gaat presentatrice Angela Schijf in elke aflevering in gesprek met een groep volwassenen. In de aflevering die ik had teruggezien ging zij in gesprek met ouders. Zij vertelden openhartig over hun eigen angsten en diep verborgen geheimen. Voor het eerst. Tussen hen ontstond er een verbinding.

En dit gebeurde er ook tussen mij en de rest van mijn nieuwe klasgenoten. Ik had nog nooit eerder zo'n chemie gevoeld. Wij deelden onze eigen geheimen (en misschien wel moeilijkheden) en hierdoor ontstond er een magische verbinding tussen ons.

Spreek!
Al deze verhalen, tranen, gevoelens, herinneringen en barricades van die volwassenen, maar zeker ook mijn klasgenoten, maakten dat ik me realiseerde dat, ondanks dat wij soms denken dat wij er alleen voor staan, iedereen z'n struggles heeft. En dat we met elkaar moeten praten om ons hart te luchten. Dus: spreek!