Tristan Bangma (18) was op achtjarige leeftijd niet meer te vinden zonder fiets. Twee jaar later begon hij steeds slechter te zien. Na een aantal onderzoeken werd opticus atrofie geconstateerd, wat betekende dat hij niet meer zou kunnen rijden op een solofiets. Hij liet zijn beperking zijn passie niet in de weg zitten, en begon met rijden op een tandem. Met succes: hij behaalde meerdere zilveren en gouden medailles.

Onze blogger Bram vraagt met jullie hulp een hoop bijzondere jongeren het hemd van het lijf in de 'Vraag maar raak'-rubriek. In de tweede aflevering: Paralympisch sporter Tristan Bangma. 

Hoe ben je op de tandem terechtgekomen? 
"Van jongs af aan fiets ik al. Eerst mountainbikete ik vooral, maar mijn zicht ging steeds verder achteruit. Op een gegeven moment zag ik niet goed genoeg meer om veilig solo te fietsen. Na een aantal onderzoeken bleek het dat ik opticus atrofie had. Dit houdt in dat mijn oogzenuwen zijn aangetast, waardoor de beelden die mijn ogen sturen niet goed worden doorgegeven aan mijn hersenen. Ik wilde niet dat mijn beperking mij zou tegenhouden en ben gaan nadenken. De tandem vond ik een goede oplossing. Daarop hoef ik niet te sturen."

En hoe bereikte je daarna de top? 
"Ik fietste eerst samen met mijn vader op de tandem. Dat vond ik heel leuk, en ik wilde steeds meer. Het leek me heel gaaf om wedstrijden te rijden. Ik ging naar een Paralympische talentendag, waar de bondscoach mij ontdekte. Sinds dat moment ben ik nog harder gaan trainen, en langzaam de sportwereld ingerold. Op een gegeven moment werd ik gekwalificeerd voor een A-status. Die krijg je wanneer je een bepaalde afstand binnen een gegeven tijd rijdt. Toen begon het pas echt, en mocht ik gaan rijden voor wereldbekers."

Op welke prestatie ben je het meest trots? 
"Ik ben het meest trots op het winnen van de zilveren plak op het wereldkampioenschap in Apeldoorn. Dat was de eerste waar ik aan meedeed. Het is natuurlijk kicken als je dan gelijk de tweede plaats behaalt."

Welk doel wil je nog bereiken? 
"Ik wil ooit nog wereldkampioen worden. Het winnen van de Paralympische spelen lijkt me ook heel tof. Het belangrijkste vind ik eigenlijk dat ik mijn sport zo lang mogelijk kan blijven beoefenen. Het is mijn droom, mijn passie. Daarnaast wil ik heel graag met mijn stichting kinderen en jongeren met een handicap inspireren. Ik geloof erin dat je, ook al heb je een handicap, nog steeds alles kunt bereiken."

Hoe vaak train je? 
"Ik train iedere week vijf dagen twee keer, en een dag één keer per dag. De overgebleven dag is mijn rustdag. Mijn training bestaan vaak uit starttrainingen, krachttrainingen en fietsen op de baan. Bij een starttraining leer je zo snel mogelijk op gang te komen. Dus om vanuit nul kilometer per uur een topsnelheid te bereiken."

Hoe bereid je je voor op de Paralympische Spelen? 
"Je begint met hele zware trainingen, en gaat langzaamaan steeds specifieker te werk zodat je uitgerust bent op het grote moment. Vlak voordat de Spelen in Rio beginnen ga ik naar een trainingskamp. Daar kun je je volledig focussen en heb je geen afleiding."

Hoe werkt fietsen op een tandem?
"Voor mij is het ideaal omdat ik niet stuur, en mijn ogen daarom niet nodig heb. Verder werkt het gewoon als een normale fiets. Een groot verschil is dat je samen moet fietsen, en daarom goed op elkaar ingespeeld moet zijn. Ik fiets nu altijd met Teun Mulder. Het samen fietsen betekent ook dat je afhankelijk bent van elkaar. Maar eigenlijk ben je dat altijd wel een beetje als je slechtziend bent."