Al drie dagen lang doe ik niks anders dan ijsberen in mijn kamer. Bij elke stap herhaal ik weer mijn plan. Ik bedenk hoe ik ga staan, hoe ik ga bewegen, waar ik heen ga kijken, op welke woorden ik een klemtoon ga leggen en wanneer ik stiltes moet laten vallen. Alles moet perfect zijn. Want ik zal het nooit meer opnieuw kunnen doen.
 

Als ik moe word van het ijsberen, ga ik voor mijn zolderraam staan, doe ‘m open en kijk dan naar de immense boom. Aan de dikte kan ik zien dat de boom erg veel mee heeft gemaakt. Hij heeft zelfs de oorlog overleefd. Al jaren staat hij op de zelfde plek. En in al die jaren hebben waarschijnlijk talloze mensen zoals ik nutteloos naar de boom gestaard. De laatste bruine, knapperige bladeren hangen aan de takken, die een polonaise dansen en hierdoor een nostalgisch geluid voortbrengen.

Het geluid doet me denken aan Sam. Het neemt me mee naar de momenten samen met haar op het strand, het zwemmen, het samen afkijken op school, het sparen van Diddle en het maken van Scooby Doo-sleutelhangers. Ook doet het me denken aan hoe we met een vergrootglas mieren probeerden te verbranden als de zon fel scheen. Sam en ik deden alsof we het leven totaal hadden begrepen, wisten hoe een relatie exact hoorde te zijn en deden ons voor als wijze volwassenen.  

De bewegende krakende takken brengen mijn gedachten naar haar moeder. Zij was een oud vrouwtje en zij woonden samen met hun hond Jackie en drie katten waarvan ik de namen niet meer weet.

Het verbaast me dat Sam en haar moeder 14 jaar geleden nog gezond waren. De geur van de dunne, lange en harige wezens en hun uitwerpselen, de geur van dode katten, die bij hen thuis rondzweefde leek net vergif. Ik weet nog dat ik een keer bij hen mocht eten. Trots vertelde Sam dat haar moeder lasagne voor ons zou maken. Bij haar thuis kwam ik er achter dat het kant-en-klare lasagne was. Maar dat was niet het grootste probleem. De geur maakte me misselijk. Zo misselijk dat ik tijdens het eten mijn adem moest inhouden. Het huis stond vol met oude spullen. Niks gooide haar moeder weg. En als ze op straat, soms zelfs tussen het grofvuil, iets zag liggen, waarvan ze dacht dat ze het ooit zou kunnen gebruiken, nam ze het mee.

Zij vertelde ooit dat ze zich is gaan hechten aan spullen na het overlijden van haar man. Niet alleen voor spullen is bij haar een liefde gegroeid, maar ook voor katten. Ze had namelijk besloten om negen katten te kopen. Waarvan er zes destijds waren overleden.

Ondanks het feit dat ik wist dat Sams moeder later niet de ideale schoonmoeder zou zijn, heb ik wel altijd om haar humor kunnen lachen. Maar tevergeefs, ze is dus nooit mijn schoonmoeder geworden. Sam moest het verpesten, nadat we vier maanden en 12 dagen verkering hadden.

Ik gris mijn telefoon uit de binnenzak van mijn colbert. Het is 14 februari. 13.55. Ik doe mijn bruine brogue schoenen aan. Pak mijn fiets en fiets naar de plek waar we hadden afgesproken; voor onze basisschool, waar we 14 jaar geleden nog hand-in-hand rond huppelden. Ik kom expres vijf minuten later.

Ze staat er al en terwijl ik aan kom fietsen, slaat ze verbaasd haar hand voor haar mond. 'Wauw, wat zie je er beeldschoon uit,' zegt Sam terwijl ze tranen in haar ogen krijgt. Ik stap af en loop naar haar toe. 'Jij niet, vies kreng,' roep ik. Ik pak mijn plant uit mijn rugtas, die aan mijn stuur hangt. 'Hier! Voor jou. Karma! Je bent de grootste leugen, net zoals Valentijn.' En ik gooi de cactus in haar gezicht. Ik plaats mijn voeten op mijn trappers. Keer om. Met mijn rug naar haar toe. Onderweg naar een cafeetje.

Ik heb 14 jaar later wraak genomen op het meisje dat ervoor heeft gezorgd dat ik mijn hele leven eenzaam was en dat heb ik ook nog eens kunnen doen op de plek waar zij het 14 jaar geleden heeft uitgemaakt. Zomaar. Gewoon omdat ze een andere knul was tegengekomen, die op de basisschool tegenover die van ons zat.  

De rest van de dag blijf ik dolgelukkig. Dat weet ik zeker. En waarschijnlijk zal ik dat mijn hele leven lang blijven. Althans, dat hoop ik dan.