Afgelopen zomer was ik in Amsterdam voor werk. En omdat Amsterdam de andere kant van het land is, zocht ik iemand met wie ik skeere patatjes kon verorberen aan het Leidseplein na afloop. Gezien mijn bondgenoten in het zuiden vertoeven en ik geen kip in de randstad ken, plaatste ik een stukje op mijn Facebookpagina in de hoop op een wildvreemde dinnerdate. En dat pakte best goed uit.

Lekker via via
Want een dinnerdate vond ik! Uiteindelijk niet via Facebook, maar via Twitter. Zelf had ik weinig succes geboekt. Door het gebruik van wat onhandige hashtags kreeg ik slechts een paar hallelujahvrouwen die iets met kwakzalverij en het helen van de geest beoefenden, a_noniempie19's en PR-dames van Aziatische origine. Ook Jonge Amsterdamse Bekendheden werkten niet echt mee, waardoor ik alle moed uit de ongelukkige gaatjes van mijn schoenen in de goot zag glijden. Gelukkig hielp oud-blogger Joca mij uit de brand, waardoor ik gekoppeld werd aan een meisje dat hij kende.

Na flink wat heen-en-weer gesein via Twitter, nam ik uiteindelijk de metro naar een stadje in de buurt. Tussen de optie 'in Amsterdam eten' of 'bij mij thuis' die zij in een bericht verzond, koos ik voor een vegetarisch diner aan haar keukentafel. We spraken af, dat zij mij tegemoet zou lopen in het parkje dat zich links van het station bevond. Ze droeg een hoed. En we aten zoete aardappel. Het experiment was dus geslaagd!

Opnieuw een dinnerdate
Na die geslaagde internetdate borrelden er hoopjes enthousiasme in mijn maag: dit wil ik nóg een keer doen. Toen ik laatst opnieuw in Amsterdam was, sprak ik af met een jongen. We zijn gelinkt via Instagram óf Twitter en kletsten een hoop via de digitale weg. De vleugel op het centraal station leende zich als een uitstekend meetingpoint. Om elkaar te vinden vertelde hij dat-‘ie een bruine broek en een rode jas droeg. Ik antwoordde dat ik erg lang was, een witte muts op mijn hoofd had en dat er wapperend slap haar mijn mond in kroop.

Gotcha. Gevonden! De stad was donker en gevuld met lampjes. We verdwaalden even, en sloegen toen rechtsaf een straatje vol skeere tentjes in. We bestelden pizza en pasta en dronken niets. Tijdens onze wandeling richting het museumplein bevroor ons Italiaanse diner. Hij vertelde over z'n werk en passies, ik vertelde over mijn liefde voor beeld en tekst en samen deelden wij ons hart voor neoclassicistische huizen.

Dit moet je doen
Een wildvreemde dinnerdate is gaaf en moet je linea recta fixen! Grijp die telefoon, bezoek je favoriete medium, volg en klets met kekke jongens en lieve meisjes en stuur een berichtje. Spreek af in een leuke stad, in een ruimte met véél mensen en droom avonturen totdat de dorst in je oren gelest is. Doen, doen, doen. Kwakzalvers en bejaarde hijgers tover je weg met een goed uithoudingsvermogen (rennen!) en een beetje gezond verstand (kennismaakberichtjes met 'hé schatje' zijn niet oké!).