De zee, wie houdt daar nou niet van? Nou, ik niet.

Stiekem heb ik er een hekel aan om met mijn mooie, zandloze handdoek een kilometer naar het strand te lopen om vervolgens de zandloze handdoek in het zand te leggen, een uur te gaan liggen woelen totdat ik eindelijk lekker lig en waardoor mijn handdoek ook meteen niet meer zandloos is.

Of het zwemmen in het ijskoude zeewater waarbij ik panisch mijn mond dichthoud om geen vies zout zeewater naar binnen te krijgen en dan hebben we het nog niet gehad over de honderden kwallen die mij zomaar zouden kunnen aanvallen! En natuurlijk ook de prikkelende jeuk die mijn lichaam teistert als ik goed en wel uit het water ben gekomen, of het afdrogen met mijn zanderige handdoek. Dramatisch.

Jarenlang heb ik de zee intens gehaat, vermijden deed ik met plezier. Af een toe een plonsje, maar dan graag wel met een grote plas zoetwater ernaast zodat ik me lekker kon afspoelen en een extra handdoek zodat ik niet helemaal onder het zand zou zitten. Was dat er allemaal niet, dan bleef ik met plezier lekker bij ons tentje zitten terwijl de rest van de familie met de hele reutemeteut naar het strand trok.

Maar nu, er vindt een ware revolutie in mijn hoofd plaats! IK VERLANG NAAR DE ZEE!  Is het de leeftijd? Word ik volwassen? Of komt het gewoon door de kou die ons kleine landje al tijden teistert? Eigenlijk snak ik gewoon naar de zomer, het winterweer ben ik nu wel een beetje zat. En misschien komt het, na deze koude winter, nog goed met mijn haat tegen de zee.

Wie weet.