Hier spreekt de grootste pussy aller tijden. Durft niet in achtbanen, proeft weinig nieuwe dingen, maakt geen koprollen in het gras, hijst zich tijdens miezerregen in een regenpak, enzovoorts. Daarom wilde ik ook absoluut geen plastic flubberdingetjes in m'n oog wilde douwen. Dan liever een bril op mijn hoofd.

Maar dit jaar deed ik het toch. Ik ging aan de lenzen.

Ik wilde al 'n lange tijd van mijn bril af. De regen plakt en glijdt en vecht om een stukje glas, wat het zicht op de weg belemmert. Stap je daarna een warme ruimte in, beslaat-'ie. Maak je 'm schoon met het onderkantje van je shirt, omdat je geen doekjes hebt meegenomen, kijk je door een vettig vegenfilter. En last, but not least: Als ik tijdens mijn bewegen-op-muziekuurtje de Grote Hond nadoe, klettert hij op de grond wegens gebrek aan uithoudingsvermogen. Sukkel. 

Ik langs de opticiën
Aangezien mijn broertjes van elf lenzen hadden genomen, kon ik niet achterblijven. Als supervolwassen zus maakte ik een afspraak om mijn gehandicapte oogbollen op te meten. Je kent het wel, je krijgt een buitenaards apparaat voorgeschoteld en leest van groot naar klein de letters voor op een poster. Er volgen wat optische illusies en dat was dat.
Min twee. De lenzen kon ik één week later in mijn ogen komen frunniken tijdens het verplichte oefenuurtje. 

Oefenuurtje
Ik had thuis wat geoefend met het aanraken van mijn oogwit. Dat ging prima. Alleen het idee om mijn pupil aan te raken, zat mij dwars. Wat nou als je 'm beschadigt? Of als je iets te hard met je vinger in je oog drukt?

Zoals ik al zei, ik ben een watje. Tóch sprong ik op de fiets en parkeerde 'm in de daarvoor bedoelde stalling tegenover de ingang van de brillenzaak. Met geforceerde zelfverzekerdheid wandelde ik naar binnen. "Ik kom voor het oefenuurtje."

Lenzen voor beginners
Eerst moest ik een handleiding doorspitten. Ik had 'm alláng gelezen. Thuis. Twee, drie of vier keer. Inclusief filmpjes, zodat ik extra goed was voorbereid. Na vijf minuten vroeg een vrouw of ik klaar was. Natuurlijk niet. Ik wil theoretisch die lens mijn oog in toveren, maar da's onmogelijk, dus vooruit: "Ja, ik ben klaar."

Voorzichtig bracht ik de rechterlens naar mijn oog. "Oké, en nu dus, gewoon. Gewoon erin?" Niks gewoon. Mijn wimpers knipperden en traden spastisch op tegen het gevaar dat mijn pupil wilde veroveren. Nét toen ik na zo'n, mm, pak 'm beet, veertig minuten het plasticje in mijn oog had, knipperde ik 'm er weer uit. "Misschien moet ik gewoon mijn bril houden," opperde ik en duwde de lens geïrriteerd mijn oog in. Beet. En dat was tof. Want wow: ik kan zien! Ik kan echt alles zien! 

Lens 2 zat er na drie minuten in. 

Makkelijk praten
Inmiddels draag ik drie maanden lenzen en het is het allerfijnste ooit. In de eerste twee weken stond ik zo'n tien minuten voor de spiegel in mijn oog te priegelen om één lens in te krijgen, maar nu niet meer. Als je overweegt om lenzen te nemen, maar je nog op het randje van twijfel bevindt: Kap ermee en ga langs bij de opticiën! There's nothing to fear, but fear itself. En als ik, de enorme angsthaas, het al kan, kan jij het ook.