Laatst woonde ik een begrafenis bij. De dienst was niet kerkelijk, maar lekker hip in een zaal. Met cola en cake, heel veel marmer en paars en stoffen zakdoeken. Dan nog wat getraan (omdat het hoort) en een stel grijze pruiken. De overledene lag - zo hoorde ik - in een lelijke kist met lelijke bloemen in een lelijke kamer ergens heel ver weg. Er was geen diavoorstelling met soft glos familiekiekjes. Geen afsluitend familiepraatje. Geen "ik hou, god, ik hou zoveel van je. Rust zacht". 

Zo wil ik mijn begrafenis dus niet.

Van leven ga je dood
Soms vraag ik mij weleens af, of het zin heeft. Dat bestaan. Dat hele eat-sleep-go-to-school-do-your-homework-have-some-fun-repeat-verhaal. Ik bedoel, op een dag ben ik verdwenen. En naast wat vrienden, familie en betrokken onbekenden maakt het helemaal niemand wat uit. Dat is een akelig idee. Je moet dus, als je wil, gigabriljant en onvergetelijk zijn vóór je sterft. (Word bijvoorbeeld Einstein 2.0 of sticker je hoofd met een indrukwekkend citaat op stoplichtpalen door de stad. Dan kun je vredig sterven.)

Voor ik doodga
Voor ik sentimenteel word uitgesnotterd (pas over honderd jaar, hoop ik), wil ik nog ontzettend veel doen. Zo wil ik Zwitserse kaasfondue op een stoep in Rome, kanoën door woeste grachten en de liefde zonder bijsluiter. Nachtelijke schoonmaaksjans bij het koffiezetapparaat van een skeer tankstation. Ik wil zwemmen door zeeën van zomertijd, struinen door Engelse tuinen. Ik wil de wind door mijn haar, dingen zeggen en huppelen op blote voeten. Rode auto's tellen. Twee Panda's per minuut. En ik wil ontbijten bovenop een brug. 

Als ik doodga
Omhels me dan. Met duizend armen. Op dit nummer. Onder een donkerblauwe sterrenhemel.

Als ik dood ben
Nieuw leven wordt gevierd, oud leven wordt begraven. Meestal met standaardzinnen en smakeloze gerbera's, maar ik stel een nieuwe traditie voor: draag jurkjes in een lentekleur, luister naar mijn favoriete afspeellijstje en dans. Eet naanbrood met extra knoflooksaus en drink ijsthee zonder prik. 

En wanneer ik tot as verpulverd ben, stop een doosje met 'n stukje mij in het voorste vakje van je tas. En neem me mee naar plekken waar wij samen zijn geweest. Strooi me uit. In steden waar ik nog naartoe had willen gaan. En zeg dan, dat je zoveel, god, zoveel, van me houdt.