Als je het blog regelmatig bekijkt, weet je het waarschijnlijk al: ik fotografeer. Daarmee vereeuwig ik een momentopname. Een foto kan een beeld versterken, maar ook uit elkaar trekken. Sommigen spreken over ‘het kapen van de ziel’, ik over ‘het verstoren of vernietigen, verjagen en wegnemen van een stuk tijd'.

Maar ook niet-genomen foto's zijn bijzonder: ze worden korte verhaaltjes die blijven hangen in mijn hoofd. Iets wat normaal gesproken tweedimensionaal geworden was, zwemt nu als 'n zwerm woorden door mijn gedachten.

Heb je geen idee wat ik bedoel? Oké, ik geef je twee voorbeelden:

De vrouw in Praag
Toen ik vorig jaar in Praag was, slenterde ik langs pastelkleurige huizen in ’n omhooglopende steeg. Een donkere ruimte in een pand zonder raam trok mijn aandacht. Er zaten twee mannen aan weerszijden van een vrouw. Haar benen, gevangen in netkousen, lagen over elkaar op een rond tafelblok. Ze rookte een sigaret. De mannen ook. Ze had krultangkrullen en nepzwart haar. Een streep zonlicht onthulde dated foundationkorrels in de buurt van haar kruin. Ik vertraagde mijn pas en bekeek hen vanaf het overkantje van de stoep, alsof ik naar een schilderij staarde uit de jaren twintig. Prachtig.

Toch nam ik geen foto.

Zo grijs als de muur
Iets verderop in mijn straat staat de enige flat (zonder lift) in mijn dorp. Het bestaat uit drie etages waar voornamelijk kwieke bejaarden trap op, trap af koffietjes doen bij de buuf. Ze kijken uit op het kerkje tegenover het gebouw, om hun eindeloze dagen te vullen met tandloos geschater om priesters in een jurk. Een aantal dagen terug zaten twee figuren op plastic tuinstoelen aan de thee, geparkeerd voor hun appartement. Hun lijf: grijs als de muur. De conversatie zette zich voort in lichaamstaal.

En weer nam ik geen foto.

(G)een foto voor de fantasie
En zijn nog meer foto’s die ik niet genomen heb, maar die als moment an sich indruk hebben gemaakt in mijn bovenkamer. Allen zijn tot kleine stukjes tekst verweven, aangevuld met verbeelding uit mijn fantasie. Niet-vastleggen stimuleert creatieve hersenspinsels en houdt het ogenblik van toen bij toen. Zo kan de magische realiteit die ik waarnam verfijnd in tekst worden toegelicht. En niet afbrokkelen tot een plaatje van het doodgewone bestaan.