Zaterdag werd de twintigste editie van de Gay Pride gehouden. Een vriend van me, Seth, voer mee met RozeLinks (jep, een afsplitsing van de politieke partij GroenLinks) tijdens de Canal Parade. Samen met 'n vriendin moedigde ik hem aan vanaf de overvolle, Amsterdamse grachten. Hieronder een fotoverslag van mijn dag.

Die begon namelijk al goed: na een vertraging van drie kwartier rende Seth naar zijn boot. Gelukkig kon hij nog net aan boord. Wij liepen achter de mensenmassa aan en sloegen vroegtijdig een rustigere straat in. De eerste mensen met regenboog-kroontjes, roze boa's en foute haarbanden waren al te spotten en het was ook al flink versierd met regenboogvlaggetjes, roze ballonnen en sluikreclame op felgekleurde wimpels.

Het eerste half uur dat wij een staanplaats zochten, was er voor 'Gay Pridese begrippen' plek zat, maar dat veranderde al snel. Binnen no time stond op elke vierkante meter een aantal mensen gepropt.

 En daar moesten wij dan tussendoor lopen, om een goed plekje te scoren - in de hoop om Seth nog ergens op de boot te spotten. De opening hebben we dan ook compleet gemist. Duwend en trekkend wurmden we ons naar het overkantje van de gracht, waar we bijna een uur(!) over deden. Gelukkig hadden we nog wat achtergrondgezeur van klagende Amsterdammers: "Doohrloowpuh, ik heb nie de heele dag de taid! Stelletje mierenneukers." 

Na de grote oversteek zong deze dame ons de moed weer in.

En toen: oh yes, we hadden een plekje! Aan de andere kant van de wereld, achter een hek met vrij beperkt uitzicht tussen twee woonboten. Achter ons stond 'n urinoir en het stonk een uur in de wind. Voordeel: er stonden circa vijftien andere mensen en iedereen stond vooraan. Klikken maar! 

Het was een feestelijke happening. Ik vond de botenparade wel wat weghebben van de wagenoptocht tijdens carnaval met z'n versierde voertuigen en joligheid. Enige verschil: de kleur roze had hier de hoofdrol.

Er was ook leer. Heel veel leer.

Maar naast al die gezelligheid werd er bij de Gay Pride ook aandacht gevraagd voor verschillende problemen. Zo maakte het Aidsfonds duidelijk dat veel mensen met hiv nog steeds geen toegang krijgen tot levensreddende medicijnen.

En uiteraard zagen we overal liefde.

Rond 'n uur of zeven werden de grachten weer enigszins beloopbaar en trok de grote massa weer richting het station. Samen met een extravagante parade van bejaarden in leren onesies, dansende jongeren en vrouwen met boa's liepen we naar onze trein, die ons - hopelijk zonder vertraging dit keer - weer naar huis zou brengen.