Een tijdje terug zag ik vanaf een bankje twee mannen voorbij komen. Gewoon twee vrienden die een ommetje maakten, dacht ik. Niks bijzonders. Maar deze mannen werden al snel héél erg vriendelijk: ze gaven elkaar een kus. En ik? Ik keek weg.

Ik ben all the way voor gelijke behandeling van homo's, zodoende begrijp ik mijn wegkijken ook niet. Maar wat blijkt? Dit verschijnsel komt vaker voor.

Afgelopen week bleek namelijk uit een onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) dat Nederlanders best tolerant zijn tegenover homo's, maar dat intimiteit in het openbaar toch nog wat gevoelig ligt. Het wordt homo’s nog steeds niet in dank afgenomen wanneer zij in het openbaar kussen. Wees dus maar gerust jezelf, maar hou het alsjeblieft wel lekker voor je.

Ik, homofoob

In deze kwestie is het natuurlijk gemakkelijk om de tolerante moraalridder uit te hangen, en misschien was het slimmer geweest om dat gewoon te doen. Maar zoals ik kan concluderen, heb ook ik nog wel een klein beetje moeite met zoenende mannen. Ik weet dat het belachelijk en kortzichtig is, aangezien ik absoluut voor gelijkheid ben, maar het is wel de waarheid.  

Hoe we dit soort homofoob denkbeelden de wereld uit krijgen? Ik ben bang dat het nog heel lang gaat duren voordat homo’s, net als hetero’s, écht hun ding kunnen doen in onze maatschappij. In de voetballerij, een machowereld pur sang, probeert men het taboe te doorbreken. Zo kwam Amerikaans international Robbie Rodgers twee jaar geleden uit de kast en hij voetbalt nog steeds op het hoogste niveau.

Kleine beetjes

Ik denk dat we ons niet krampachtig moeten focussen op de juiste behandeling van homo’s in de samenleving. We gaan de goede kant op, maar drastische veranderingen gaan nu eenmaal niet over één nacht ijs. Drastische veranderingen gebeuren in kleine beetjes, die je waarschijnlijk niet ziet omdat er zich wat anders afspeelt op de voorgrond.

Jongens onderling schelden elkaar nog steeds uit voor 'homo' en 'flikker', een standaard waarvan afscheid moet worden genomen mits we homoseksualiteit voor vol willen aanzien. Maar daarbij heb ik, gezien mijn eigen tekenen van homofobie, niet echt recht van spreken om anderen te dwingen tot tolerantie. Zoals eigenlijk altijd het geval is: een betere wereld, begint bij jezelf en misschien ook wel bij een kus.