Naar school gaan, viool spelen, gamen, achter de kassa bij de Appie, blogjes tikken voor Scholieren.com, boeken verslinden, naar de stad gaan, huiswerk maken: het lijkt zo normaal. Totdat je ineens merkt dat je wat moe bent.

Zo moe dat je je ziek meldt bij de Appie en vervolgens een maand lang je dagindeling verandert naar: opstaan, beneden op de bank verder slapen en weer terug naar bed. Niet omdat je je relatie met de bank zo graag wil verbeteren, maar omdat je geen energie hebt voor iets anders. Het overkwam mij.

Tip nummer één: word vooral niet oververmoeid in je examenjaar. Vooral niet als je volop bezig bent met je PWS. Zeggen dat het veel stress oplevert is een understatement. Of beeldender: als je na een dikke maand eindelijk weer op school bent en binnen twee uur jankend en hyperventilerend in de lerarenkamer zit omdat het over een week toetsweek is, je PWS nog af moet, alles te veel is en je vooral veel te moe bent. Ja, dan weet je dat er iets niet helemaal goed zit. Geef je het even door aan mijn hersenen?

De dokter

Bij mijn één-keer-in-de-vijfjaarlijkse dokterbezoek kwam ik erachter dat vermoeidheid ongeveer alles kan zijn. En dat je in twee simpele vragen ('Is het leuk op school? Heb je ook vrienden?') kunt bepalen of iemands klachten mentaal zijn. Een reden voor mijn vermoeidheid vond ik echter niet. Zelfs niet na een bloedonderzoek.

Vijf jaren gingen ineens wonderlijk snel voorbij, want een week later zat ik weer bij de dokter. Niet omdat de dokter dat zo nodig vond: volgens haar onderzoek was er immers niets aan de hand. Veertig minuten lang werd er gezeurd. Er werd gezegd dat ik maar kalm aan moest doen op school (de enige reden dat ik een nieuwe afspraak had gekregen, was dat ik niet eens genoeg energie had om mijn laptop aan te zetten), dat er niets aan de hand leek te zijn en dat ik maar veel rust moest houden.

Rust houden

Nou, daar kon ik me moeilijk niet aan houden. Terwijl mijn klasgenoten naar meeloopdagen gingen, dansten op het jaarlijkse gala en knallend het jaar uit feestten, lag ik op de bank te slapen. Eva Jinek, het NOS Journaal en Netflix sleepten mij m’n dag door.

Maar hoe cliché het ook is: na regen komt zonneschijn. Ik lig gelukkig niet meer godganse dagen op de bank, kan weer hele dagen naar school en pak zelfs weer af en toe een concertje. Toch ben ik er nog niet helemaal. Na drie uurtjes bij de Appie ben ik al zo gesloopt dat ik de rest van de dag niets meer kan. De leuke dingen zijn wel tof, maar daarna moet ik zeker een paar dagen opladen. En soms moet ik al m’n energie steken in iets waar ik totaal geen zin in heb. Toen ik bezig was met mijn PWS bijvoorbeeld, had ik daarna de puf niet meer om nog iets anders te doen.

Maar hé, ik zie de gloed van de zon achter de wolken. De wolken zijn er nog, maar steeds vaker weten enkele stralen achter ze vandaan te sluipen. De zomer komt eraan!