Haar naam is Sarah. Ze is vijftien jaar oud en zit in 4 havo. Werkt in een restaurantje in de buurt, kijkt series in het weekend, hekelt fietsen en sport twee keer in de week. Allemaal lekker doodgewoon.

Ja, nou, soort van dan. Tot in groep 7 is het leven van Sarah doodgewoon, totdat er bij een medische controle ontdekt wordt dat haar ruggengraat scheef staat (Scoliose). Nog net geen haarspeldbocht. Het ziekenhuis houdt haar nauwlettend in de gaten, maar na twee jaar moet ze toch worden geopereerd.

I am titanium!
Die operatie vindt plaats aan het begin van de zomervakantie en duurt maar liefst zes fucking uur! Haar ruggengraat wordt letterlijk vastgenageld naast twee titaniumbuizen met zestien schroeven erdoorheen. Sarah: "Ik wilde eigenlijk een foto van mijn open rug, maar dat mocht helaas niet." Ze lacht er een beetje bij. De revalidatie verloopt goed. "Het was wel een beetje raar, hoor! Opnieuw leren zitten, staan en (trap) lopen. Er bestond een risico dat ik dit niet meer zou kunnen, maar het lukt - godzijdank." 

De hele zomer in bed
Terwijl de meeste jongeren vakantie vieren, zwemmen, hangen, feesten, vreemde recepten proberen en naar het strand gaan, ligt Sarah in bed. De hele zomer. Series houden haar buiten de realiteit: "Even in een andere wereld."

In die zes weken revalidatie is er een lange lijst vol verboden: je mag niet zwemmen, je mag niet met het openbaar vervoer, je mag niet fietsen en je mag ook niet achterop. "Als ik in de bus zou gaan en ik zou moeten staan, dan is dat belastend voor mijn rug. En als ik zou vallen, mogen anderen mij niet oprapen. Dat moet ik dan zelf doen. Op eigen kracht. Er bestaat een kans dat de constructie in mijn rug uit elkaar getrokken wordt," verklaart ze en steekt een plukje haar achter haar oor. "Op het vliegveld is het soms wel een heel gedoe," grinnikt ze. Dan word ik ó-ve-ral gefouilleerd! En dan zwaai ik met mijn doktersverklaring in mijn hand, maar, ach..." 

Geen gym
Twee jaar later. Sarah zit inmiddels in de vierde klas. Hoe gaat het nu? "Mijn hele bovenlichaam zit vast. Ik kan niet subtiel naar achteren gluren- nee, ik moet me volledig omdraaien. Dat is zó kut! Daarom gym ik vaak niet mee. Simpelweg omdat ik het gewoon niet kan. Dat roept nogal frustratie op bij de docenten. Ieder jaar opnieuw wordt mij wéér verteld, dat als ik het écht wil, ik 'heus wel' mijn bovenlichaam kan draaien. MAAR DAT KAN NIET VERDOMME, HET ZIT VAST!"

In het fitnesscentrum volgt Sarah een aangepast programma, zodat haar spieren sterk blijven. "Anders zakt de constructie een beetje weg. En dan kan ik wéér een ziekenhuistour doen en daar heb ik écht geen zin in. Dus ik doe maar gewoon wat de dokter zegt. Hij zal er immers wel verstand van hebben!" Haar mondhoek trekt omhoog. Ze glimlacht. 

Sarah's rug zal tot haar dood (oef, lang) bijeen gehouden worden door de titanium buizen. Lopen zal altijd lastig blijven gaan; zitten ook en liggen lijkt de uitkomst. Haar bovenlichaam zal Sarah nooit meer kunnen draaien. "Het zij zo. Ik ben al lang blij dat ik ben geopereerd! Bovendien zijn er mensen door mijn rug geïnspireerd. Zo belandde ik bijvoorbeeld bij het Beautiful Scar Project en dat was super cool!"