Sluit alle deuren en ramen, begeef u alleen buitenshuis wanneer de nood hoog is en wees in vredesnaam voorzichtig op de feestjes die u echt niet kan missen. Er is een epidemie gaande, een die zich binnen no-time door heel Nederland verspreid. Nee, ik heb het niet over ebola. Ik heb het over iets veel ergers: techno.

Veel van mijn vrienden deden het afgelopen jaar examen en vertrokken daarna - geheel onwetend - naar hogescholen en universiteiten. Weg uit het dorp en op naar grote steden als Utrecht, Amsterdam en Nijmegen. Wisten zij veel wat hen te wachten stond, wist ik veel wat mij te wachten stond. In de weekenden zag ik ze weer, mijn vrienden. Al gauw merkte ik dat er wat veranderd was. Hun manier van dansen begon steeds meer op waggelen te lijken en tussendoor bespraken zij godvergeten dj’s waar ik de namen nooit van zal onthouden. Wat was hier aan de hand?

Techno dus, techno was de boosdoener. Techno ontstond in de jaren 70 en is de laatste jaren weer ongekend populair. Bij mij trouwens niet. Ik schaar techno samen met house en hardcore in een rijtje van instrumentale herrie. Verschillende soorten herrie die ik absoluut niet van elkaar kan onderscheiden. Herrie is simpelweg herrie.

Vogeltjesdans

Dan die achterlijke manier van dansen. Voor degenen onder u die geen flauw idee hebben hoe zoiets eruit ziet, sta mij toe een beeld te schetsen. Techno-fanaten waggelen en schuifelen op het ritme van de herrie. Iedereen lijkt X-benen te hebben. Het geklungel heeft verdacht veel weg van de vogeltjesdans, met het wezenlijke verschil dat ik bij de vogeltjesdans veel minder plaatsvervangende schaamte voel. Gelukkig was dansen nooit echt mijn ding. Met het ritmegevoel van het gemiddeld bushokje voel ik me nu eenmaal meer thuis aan de bar dan op de dansvloer. Op dat vlak is er dus niet zo veel veranderd.

MJ saves the day

Laatst was ik op een verjaardag waar het overheersende genre weer eens techno was. Na het zoveelste nummer knapte er iets. Ik besloot het heft in eigen hand te nemen. Even later schalde Michael Jackson door de geluidsinstallatie. Het gewaggel maakte plaats voor funky moves waar zelfs MJ een puntje aan zou kunnen zuigen. Er werd gezongen, vol overgave klonk dat het niet uitmaakte of je black or white was, waarna andere hits van de popkoning volgden. 

Misschien heb ik het mis, misschien valt de epidemie wel mee. Er zijn gelukkig nog altijd liefhebbers van goede muziek. Liefhebbers die bij het horen van techno hoofdschuddend hun excuses prevelen aan meneer Hazes en meneer Mercury. Misschien is dat ook wel het mooie van mijn generatie. We zijn niet vergeten waar we vandaan komen, maar we zijn er ook niet in blijven hangen.

Goeie blogs zijn er om gedeeld te worden, vinden wij. Elke week plaatsen we daarom onze beste column door in 7Days, de weekkrant voor jongeren die iets willen bereiken. Deze week was bovenstaand verhaal van Oscar aan de beurt. En we werken wel vaker met 7Days samen: klik.