Gespannen check ik Google Maps. Daarna bestudeer ik de deurbellen. Ik besluit ze maar alle vier in te drukken. Zonder effect, want niemand doet de deur open. Lekker begin van de hospiteeravond.

Ik heb totaal geen ervaring met kamers zoeken. Achttien jaar lang bivakkeerde ik bij mijn ouders. Daarna koos ik een studie waarbij ik automatisch een kamer kreeg op de campus. Superhandig, totdat ik daarmee stopte en weer opnieuw kon inchecken bij Hotel Mama.

Hongerige hyena's 

Nu ik ergens anders ga studeren, moet ik mij wel verdiepen in de schimmige wereld van studentenkamers. Uren kijk ik rond op Kamernet, bij louche bemiddelingsbureaus en op Facebookgroepen met kamers. De zoektocht is een ramp.

Tot nu toe heb ik nog niet de kans gekregen een kamer in het echt te zien. Een paar keer kon ik net op tijd de trein uit springen, maar al snel bleek dat mijn reis voor niks was geweest. De kijkavond werd op 't laatste moment geannuleerd omdat er op magische wijze een nieuwe bewoner was gevonden.

Horrorverhalen

Meestal kreeg ik echter helemaal geen reactie op mijn 'Hoi, mag ik hier please please wonen alsjeblieft?'-berichtjes. Op zich wel te begrijpen, want mensen storten zich als hongerige hyena's op advertenties voor betaalbare kamers. Het resultaat is een berg van honderden berichten en een nieuw probleem: hoe kun je al die mensen tijdens de kijkavond kwijt op acht vierkante meter?

Stiekem vond ik het ook wel prima zo. Hospiteren vind ik namelijk doodeng. Ik ben volgestopt met horrorverhalen van vrienden die op een kijkavond werden onderworpen aan een halve ontgroening. Gepropt tussen twintig andere zenuwachtige kamerzoekers werden ze ondervraagd over seksstandjes, trauma's en hun kookkwaliteiten. 

Weglopen

Nu sta ik dus eindelijk voor de deur van mijn gedroomde studentenhuis, maar ik denk eraan om maar weg te lopen omdat niemand de deur opendoet. Toch heb ik nog minder zin om volgend jaar in een trein of onder een brug te wonen. Ik bel nog eens aan, besluit een van de studenten mobiel te bellen en dan ben ik binnen. Er zitten geen negentwintig mensen op een bank gepropt. "Je bent de enige vandaag. Morgen komt er nog iemand anders," zegt het meisje dat er woont.

We kletsen wat over vakanties en ondertussen krijg ik een toer langs de verdacht schone keuken en de douche die verstopt is in een kast. De kamer is geweldig en stomverbaasd ga ik later weer naar huis. Twee dagen later piept mijn telefoon. Ik moet het bericht twee keer lezen om het te geloven; de kamer is voor mij.

Het is zomervakantie! Onze redactie drinkt met de billen bloot melk uit een kokosnoot op een onbewoond eiland. Tot maandag 1 september publiceren we daarom wat minder blogs, daarna komen we weer op volle kracht terug. En als je ons gaat missen, check dan het beste uit ons archief bij de Klassiekers!