Tien maanden lang heb ik de kappersstoel weten te ontwijken. Inmiddels zijn we heel wat dode puntjes, bad hair days en frustratie-momenten verder. Stiekem wist ik dat het hoog tijd werd om naar de kapper te gaan, maar ik durfde niet. Ik ben namelijk doodsbang voor de kapper.

Het begon allemaal zo'n drie jaar geleden. Een onschuldig bezoekje aan de plaatselijke kapsalon liep uit op een hoop tranen. Met een traumatische ervaring rijker liep ik naar buiten. "Haal de dode puntjes er maar af en knip het maar in laagjes. Graag hetzelfde zoals ik het nu heb", zei ik tegen de kapster. Heerlijk vond ik het toen nog, al dat gefriemel aan mijn haar. Een haarspraytje hier, een klemmetje daar, gesprekken over koetjes en kalfjes.

Maar voor ik er erg in had, was ik niet alleen in de kappersstoel, maar ook in de hiërarchische wereld van de knipvrouwtjes beland. Het leek alsof ik de zeggenschap over mijn eigen kapsel verloren was aan een vrouw die helemaal niets van mijn wensen afwist. De kapster ging namelijk wel érg fanatiek met de schaar in de tekeer. Eenmaal uit de kappersstoel nam ik de schade op: heel veel laagjes en een kilo haar minder. "Ik dacht: laat ik het maar ietwat anders doen", grapte de kapster nog voor ik de kapsalon verliet. Tranen van ellende liepen over mijn wangen en ik nam mezelf voor de komende vier maanden door te brengen in een ondergronds hol.

Geruïneerd haar

Sindsdien heb ik mezelf voorgenomen nooit meer een kapperszaak te betreden. Ik wil geen eigenwijze knipvrouwtjes meer, geen dure sprays in mijn donkerblonde haar en mezelf al helemaal niet achter een korte, verknipte bob verschuilen. Eigenlijk doe ik zelfs helemaal niets meer met mijn haar. Geen verf, geen highlights, geen experimentele kapsels, zoals je vaak bij beroemdheden op de televisie ziet. Met een krultang hoef je ook niet bij mij aan te komen. Ik ben veel te bang dat bij mij hetzelfde gebeurt als bij het YouTube-meisje, die met een hete tang haar haar ruïneerde.

Eersteklas aansteller

Inmiddels heb ik die verschrikkelijke kapster uit mijn leven verbannen en stapte ik afgelopen week een andere knipzaak binnen. Nadat ik haar minutenlang uitlegde wat ik wel en niet met mijn haar wilde, leek ze haarfijn door te hebben dat ze hier met een gevalletje kappersangst te maken had. Ze snapte het. In plaats van mee te doen aan het noodlottige besluit over mijn haar, zorgde ze ervoor dat ik lachend en met slechts millimeters haarverlies weer de straat op kan. Waarschijnlijk hoeft het nu geen tien maanden meer te duren voor ik nog eens de schaar in mijn haar laat zetten.