Dinsdag 1 september

Verdomme.

Eerste dag van het nieuwe jaar. Biologie.

Of we even teams van drie wilden samenstellen. Voor biokamp. Dat is over minder dan twee weken.

Ik ga op biokamp.

Verdomme.

Maandag 13 september

Rond half negen sta ik naast mijn arme, arme, overbelaste fiets. Slaapspullen? Kleren voor droog/nat/stervens koud weer? Goeie zin?

Check, check, dubbel ch- ach, laat ook maar.

De verzamelplaats voor school. Bepakt en bezakt staan we op een kluitje te wachten op de auto waarin we onze zooi kunnen dumpen.

Niets vergeten thuis?

Heb ik mijn lunch wel uit mijn tas heb gehaald, vraagt een vriendin

Verdomme.

Voordat ik vertrek, kijk ik nog een laatste keer naar de grijze lucht boven mij.

"Her en der een bui," zeiden ze. Ik heb zo’n vaag vermoeden, dat waar ik ga, her en der is.

Rond twaalven komen we -droog- aan in Wijk aan Zee.

Maar tijd om te eten is er niet; de slaapplek moet immers in orde worden gemaakt.

Misschien is nu een goed moment om te vertellen dat ik nog nooit heb gekampeerd.

Kamperen en Esmee zijn twee woorden die het liefst niet in één en dezelfde zin worden genoemd.

Mijn verwoede pogingen om de tentstokken te plaatsen mogen niet baten.

Eindelijk lunch.

Op naar het strand om te kornetvissen en, in het geval van de jongens, het uitvinden van kwalbal. Dat is een kwal de lucht in gooien en er met een stuk hout tegen aanslaan.

Dan gaat elk team zijn eigen kant op om hun onderzoek voor te bereiden.

Na een lange en vermoeiende dag in de duinen, keren we terug naar het kamp, waar de verkleurde WK-slingers en vlaggetjes stilletjes wapperend op ons wachten.

Dinsdag 14 september

03:00 de tent in.

03:01 de tent weer uit, een pomp halen: mijn luchtbed is lek.

Verdomme.

Vandaag valt in één woord te beschrijven: vochtig.

Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat: alleen maar regen.

Jammer genoeg moeten wij- mijn team- ons onderzoek buiten doen en dus gaan wij in onze mooiste kleren en charmantste laarzen de duinen weer in.

11:00 Note to self: neem de volgende keer een waterdicht regenpak mee.

Woorden kunnen niet beschrijven hoe blij ik ben om bij het kamp aan te komen en droge kleren aan te trekken. Met windkracht 7 verzopen, tussen de brandnetels en naaktslakken, planten plukken is lang niet zo leuk als het klinkt.

Woensdag 15 september

Vandaag gaan we weer naar huis.

Verrassend genoeg gaat het tent neerhalen me een stuk beter af.

Mijn team moet nog een laatste keer het bos in om het onderzoek af te ronden.

Het plan was om snel een foto te maken en dan weer terug te gaan, maar toen zagen we de bramenstruik.

Voorlopig zullen de bosdiertjes hun geliefde bramen moeten missen.

12:30 Eenmaal bij school aangekomen duikt iedereen op de stapel kampeerspullen om zo snel mogelijk naar huis te kunnen.

Heb ik alles? Mijn slaapzak. Check. Rugtas en laarzen. Check. De rest?

Nog in Wijk aan Zee.

Verdomme.