Ik kan het bijna niet geloven, maar toch staat het er echt. Bijna 50 procent van de Japanse vrouwen tussen de 16 en 24 is niet geïnteresseerd in of veracht seksueel contact. Voor meer dan een kwart van de mannen geldt hetzelfde. Veel jongeren vinden hun carrière belangrijker dan de liefde. Een zorgelijke situatie, als je het mij vraagt. Is werk dan belangrijker dan het vinden van een soulmate?

De cijfers liegen er niet om. Het aantal singles ligt op een recordhoogte. Uit onderzoek uit 2011 bleek dat 61 procent van de mannen en 49 procent van de vrouwen tussen de 18 en 34 die niet getrouwd is, geen romantische relatie heeft. Eenderde van de groep 20-40 jaar heeft zelfs nog nooit 'iets' met iemand gehad. En casual sex is er dus ook niet bij, gezien het hoge percentage dat zegt seksueel contact te "verachten".

De symptomen van dit celibaat-syndroom (in Japan 'sekkusu shinai shokogun' genoemd) zijn duidelijk herkenbaar. Het land heeft een van de laagste geboortecijfers ter wereld.  "Japan is op de vlucht voor menselijke intimiteit," meent seksueel adviseur Ai Aoyama. Maar waarom?

Te lastig

Aoyama geeft zelf een verklaring: "Jonge mensen zien het punt van liefde niet in. Ze geloven niet dat het ergens toe leidt." Relaties zijn te ingewikkeld geworden in een land dat na twintig jaar economische stilstand nu ineens op allerlei gebieden verandert. Ook op sociaal gebied. 

Terwijl de Japanse vrouwen ambitieuzer, zelfstandiger en meer carrière-gericht worden, leven de ouderwetse denkbeelden over de rol van de vrouw nog steeds: zodra een vrouw gaat trouwen wordt de kans op promotie nihil. "De baas neemt aan dat je zwanger wordt," vertelt Emi Tomita (32) aan The Guardian. Zij dumpte drie jaar geleden haar vriend toen hij een aanzoek deed en ze zich realiseerde dat ze haar werk belangrijker vond. 

Zorgwekkend

Ik vind deze situatie uitermate zorgwekkend. Waar gaat het heen met ons in deze hypergemoderniseerde wereld als we er bewust voor gaan kiezen intimiteit af te zweren? Als er iéts is dat in al die duizenden jaren niet veranderd is in de mensheid - of dat nou uit praktische overwegingen is of niet - is het wel de lust om ons voort te planten. Die drang zit zo diep geworteld dat het alle oppervlakkige verschillen tussen mensen teniet doet.

Anders gezegd: het maakt niet uit waar, wanneer of hoe je leeft. Liefde - en daarmee seks - is iets dat ons verbindt. Altijd en overal. 

"Halve robots daar," zei collegablogger Justine. En een beetje eng is het ook wel. Want de Japanse jeugd van vandaag zoekt zijn toevlucht liever in de wereld van online porno en virtuele vriendinnetjes. Voilà, zie daar het trieste eindpunt van onze evolutie. De homo sapiens heeft het absolute toppunt van individualisme bereikt, en heeft intermenselijk contact verruild voor beeldschermen en pixels. 

Is de smartphone echt het enige wat ons tegenwoordig nog verbindt? Zijn carrières belangrijker dan het vinden van een soulmate? Is het individu zover doorontwikkeld dat we zowel letterlijk (achter een computerschermpje met porno) als figuurlijk alleen nog maar onszelf kunnen liefhebben?