Er zijn een heleboel dingen ronduit shit aan een nieuw schooljaar. Laatste vakantiezondagen, de 'jullie zijn nu immers x-stejaars, dus ik verwacht wel wat meer'-praatjes van leraren, gestegen kantineprijzen en het heroveren van je vaste tafel in de aula bijvoorbeeld.

Maar al deze perikelen zouden nog overkoombaar zijn, als je niet op dag één oog in oog zou komen te staan met De Grote Frustratie: het kaften der boeken. 

Het begint al met die loodzware tas die je naar huis moet sleuren. Vol met al je depressiefmakende boeken voor het komende jaar, met titels als 'Blokfluitfeest' of 'Biologie voor jou!'. Je hebt nog geen idee wat je kunt verwachten, maar één ding is zeker: het is vast niks voor jou, en al helemaal geen feest.

Chagrijnig

Onderweg naar huis beland je zelf bijna onder een auto terwijl je bruggers uitlacht, en kun je nog net je Eastpack op de oprit smijten voordat je fiets naar achteren kantelt. Chagrijnig sleur je je tas vervolgens mee naar binnen, en probeer je het voor de zekerheid nog een keer bij je moeder.

"Maaam..." "Nee, ik heb het je al gezegd, je gaat nu naar de vijfde, het wordt hoog tijd dat je je eigen boeken leert kaften! Hoe moet jij je kinderen later anders helpen?" Ik mompel nog wat over iPad-klassen, maar zonder effect. 

Drama

Ik weet niet wat het is met kaften, maar ik heb het gewoon nooit begrepen. Ik had vroeger al een hekel aan vouwblaadjes, en cadeautjes inpakken is nog steeds een drama. Zuchtend haal ik de eerste rol uit het plastic. Ik begin met de makkelijke boeken, paperback, niet te dik, niet te groot... Ik zorg dat ik ruimschoots papier neem, hou schaar en plakband in de aanslag, en ga vastberaden te werk. 

Drie minuten later vliegt het plakbandblok rakelings langs mijn vaders oor. Argh! Moedeloos kijk ik naar het verfrommelde pakketje voor me. Aan de ene kant steekt er een hoek boek uit, aan de andere heb ik het voor elkaar gekregen om pure lucht in te pakken.

Opnieuw.

Veel te strak. Veel te los. Veel te scheef. Bladzijdes vastgekaft. Twee boeken aan elkaar gekaft(?!). Plakband op. Beginnetje van de plakband kwijt. Beginnetje nog steeds kwijt. Papier op. Auw! Snee in m'n vinger. Bloed op kaft. Op de kop gekaft. Cola over boek gegooid (dat wordt boete). Leesboek van m'n broertje ingekaft (godver). Etiket op de achterkant geplakt. Werkboek voor niks gekaft. Papier van drie boeken losgescheurd. Twee boeken vliegen door de kamer. 

Lachwekkend

Met een trillend lipje, een bloedende vinger en talloze grote proppen papier om me heen zit ik een kwartier later ietwat apathisch voor me uit te staren. Ik durf niet naar de grote ongekafte stapel links van me te kijken, en al helemaal niet naar de paar 'gekafte' boeken aan de andere kant. Voor de vorm heb ik overal een etiketje op geplakt, maar het is een lachwekkend gezicht.

Met mijn allerzieligste gezicht probeer ik het nog één keer bij mijn moeder. Ik hou mijn met drie druppeltjes bloed bedrukte kaft omhoog en snik nog eens theatraal. Bij het zien van mijn lijdensweg neemt moederlief uiteindelijk met een zucht plaats aan de tafel vol chaos, en zegt ze "bel oma maar even". Yes!.

En zo zit ik een uur later aan tafel samen met een kaftfabriek bestaande uit mijn moeder en oma. Ik plak de hoekjes en schrijf de etiketten. Binnen no time zijn we klaar. "Zo", zegt mijn moeder, "dat was dus écht de laatste keer. Voorlopig kaft ik niks meer!"

Op de oprit klinkt een plof, gevolgd door gevloek van mijn broertje. Daarna het onmiskenbare geluid van een voortgesleurde Eastpack met schoolboeken. Mijn moeder trekt wit weg.

Goeie blogs zijn er om gedeeld te worden, vinden wij. Elke week plaatsen we daarom onze beste column door in 7Days, dé weekkrant voor jongeren die iets willen bereiken. Deze week was bovenstaand verhaal van Merel aan de beurt. En we werken veel vaker met 7Days samen: klik.