Een tijdje terug was ik ontzettend misselijk. En drie weken over tijd. Achtergrondinfo: verratie en ik zijn inmiddels al keilang samen, dus gingen bij mijn moeder alle alarmbellen af toen ik haar over mijn misselijkheid vertelde. Moeder viel stil. Toen plots: "Lot, je kan me alles vertellen hè. We kunnen samen naar de dokter gaan. Papa hoeft niks te weten."

Gha! Ik lachte haar zeshoekig uit en verzekerde haar ervan dat - ondanks dat ik niet de Heilige Maagd Maria 2.0 ben - we nog geen luiers in hoeven te slaan. Het idéé al. Alhoewel... Switch de tv maar aan en je belandt ergens in seizoen driehonderdachtenzestig van Sixteen and Pregnant. Bovendien is het een algemeen bekend feit dat de jeugd van tegenwoordig steeds jonger aan de boemel gaat. Tienermoeders zijn er steeds meer.

Maar hoe is het om vandaag de dag zestien en zwanger te zijn? Is het inmiddels sociaal geaccepteerd? Om dat uit te zoeken, waggelde ik een dag lang over straat. Als tienermoeder! Help. 

Wandelende buik

Drie maanden terug speelde ik een tienermoeder in een toneelstuk en ik vond het gewéldig. Daarnaast is 'Juno' een van m'n lievelingsfilms. Doen alsof ik een tienermoeder ben moet me ongetwijfeld gemakkelijk af gaan.  Maar zodra ik een strandbal heb opgeblazen, hem onder m'n kleren heb verstopt en in de spiegel kijk, schrik ik me een spreekwoordelijk apenhoedje. Het lijkt alsof ik de maan heb ingeslikt! Ik ben een soort wandelende buik! 

Oké. Licht nerveus stap ik de straat op. Al snel is het duidelijk: iedereen kijkt me óf recht en misprijzend aan, óf doen juist expres heel erg hun best om me niet te zien. Naar. Snel duik ik de Hema in, en kijk wat rond tussen de babykleertjes. Maakt het alleen maar erger. Mensen verdraaien hun nekken als ze langslopen en meisjes giechelen in m'n gezicht. Ik strijk over m'n buik. Stil maar lieverd. Kan jij ook niks aan doen. 

Driehonderd paar ogen

In de volgende babywinkel, waar de verkoopster me bijna een boxzak aansmeert ('Zóóo handig! Zo is je box nooit meer een rommeltje!'), voel ik dat m'n shirt naar boven kruipt zodat het felrode plastic van de strandbal zichtbaar moet zijn. Bovendien verschuift mijn navel een beetje en zit hij nu op een gevaarlijk onnatuurlijke plek. Snel wil ik een McDonalds-toilet in vluchten, maar daarvoor moet ik eerst langs een paar drukke terrasjes. De hel! Alle driehonderd drankjesdrinkers staren me als één groot oog na. Wegwezen hier. 

Na een fatsoeneersessie en een Happy Meal  zie ik twee oude mannen op een bankje. "Mag ik hier misschien zitten?" vraag ik. Nors en zwijgend schuiven ze wat op, en voorzichtig neem ik plaats. "Goh, eh, hé," begin ik. "Weet één van u misschien hoe laat he-..." Beiden staan op en sjokken weg. Rude!

Het valt mij op dat ik alleen in babywinkels relatief goed wordt ontvangen. Waarschijnlijk om economische redenen. Zo van: het maakt ons niet uit hoe piepjong je bent, tof dat er iets in je buik groeit want dan kan je hier al je geld uitgeven! Maar voor de rest is het verschrikkelijk. Iedereen staart me aan alsof ik de nieuwe Elephant Man ben. Ik kan niet wachten tot ik een vork in m'n buik kan steken en hem langzaam kan horen leeglopen. 

De allerbeste vorm van anticonceptie is zo'n dag als deze, want vanaf nu ga ik er álles maar dan ook álles maar dan ook álles aan doen om never nooit zo vroeg zwanger te worden. Een gratis tip voor de GGD: deel pakketjes uit met een strandbal en een opplakbare navel. Wordt er nooit meer iemand zomaar zwanger. Vooral ik niet. 

Zelfs die augurken vielen tegen.