Mijn nieuwe schoenen schuiven over de blauwe tapijtvloer van de Bruna. Gehaast begeef ik mij richting het blok met kantoorartikelen.

De schriften die ik eigenlijk helemaal niet nodig heb, schuif ik in mijn mandje, net als een zwarte agenda in de hoek van de tafel. Op naar de kassa, pling-pling, weer wat geld verloren en een tasje in mijn handen gedrukt.

Het voelt een beetje hetzelfde als het kopen van nieuwe kleding. Nieuwe spullen zijn zó enorm fijn. En ik ben een klein beetje verslaafd. 

Agenda nummer vier

Dit is al de vierde agenda die ik dit schooljaar koop. En hoeveel ik er in kalenderjaar 2012 heb gekocht? Geen idee, ik ben de tel verloren. De boekjes slingeren in groten getale door mijn kamer en zijn alleen nog maar goed om over een paar jaar melancholisch in terug te bladeren.

De 'museumstukken' (aldus een klasgenoot) staan namelijk volgekrabbeld met complete dagindelingen, songteksten en kleurrijke tekeningetjes van bloemen, docenten en historische figuren. Ook al probeer ik in eerste instantie zo netjes mogelijk mijn afspraken te noteren, na enkele weken is het weer een zooitje.

Verlicht

De tic om onnodig vaak dingen te vernieuwen heb ik al jaren, maar nu pas begint de buitenwereld het op te merken. Logisch, als je om de paar maanden een nieuw e-mailadres of twitteraccount aanmaakt. Natuurlijk begrijp ik dat het vervelend is voor mijn omgeving, maar probeer het zelf nu eens! Iets ouds aan de kant schuiven en aan iets nieuws beginnen is een heerlijk gevoel. Een soort verlichting, of zo.

Voor een chaoot als ik heeft het zo z'n voordelen. Welkom lege, schone, witte pagina's. Het gekras van vorige week mag weer in de vuilnisemmer. Evenals facebookposts die alleen maar over het nut van caps lock of wijn gaan met een flauwe grap erbij, de duizenden "wat leuk!" en "dankjewel!"-tweets die verder inhoudsloos zijn en dat afgedragen t-shirtje dat ik nu wel weer zat ben. Hoppakee, weg ermee!

Nieuw en onhandig

Maar toch loop ik tegen een probleem aan. Docenten vinden het minder amusant als ik elke maand vertel dat ik "het huiswerk niet bij me heb, omdat ik een nieuw schrift heb," ook al is het hartstikke waar. En vrienden vinden het wat vervelend als ik ze plotseling laat zitten, omdat ik ben vergeten de gemaakte afspraak over te schrijven in mijn nieuwe agenda. Constant een nieuw facebookaccount moeten toevoegen en niet weten wie je in een foto moet taggen is óók irritant. Maar of het ooit anders zal worden? Waarschijnlijk niet.

Met het plastic tasje in mijn hand wandel ik de winkel uit. De frisse winterlucht vult mijn longen en kriebelt in mijn neus. Tijd voor (alweer) een nieuw begin. En anders kan ik binnenkort mijn museumstukken exposeren.