Opeens waren ze er: vijf nieuwe lokalen. Tijdens de vakantie gebouwd in een lege kelder van de school. De inrichting is wat sober met ziekenhuiswitte muren en Oost-Duits meubilair. Maar er was wel geld voor iets anders...

De kleine raampjes waar het zeldzame zonlicht doorheen gaat, hebben allemaal tralies. Het heeft officieel te maken met de veiligheid. Met tralies kun je inbrekers buitensluiten van deze ondergrondse lokalen, maar op mij heeft het precies het tegenovergestelde effect.

Bountystrand

Ik voel me ingesloten. Als ik bij het dagdromen naar buiten kijk zie ik geen bountystranden meer, maar een vogelkooitje met rondfladderende gedachten die niet kunnen ontsnappen. Zo wordt examen doen bijna letterlijk tralies doorzagen om naar de vrijheid te kunnen.

Ook leraren weten niet wat ze met de tralies aanmoeten. Tijdens de uitleg vallen ze stil, kijken ze naar de ramen en zie je ze twijfelen. Hun gedachten schieten van "de auto staat voor de school!" naar "de tank is vol en Parijs is best dichtbij, toch? Vluchten kan nog!". Pas als de stilte ongemakkelijk wordt, gaan ze snel verder met lesgeven.

Kanarie

Toch hebben tralies een voordeel. Niet dat inbrekers nu tien seconden langer bezig zijn om binnen te komen, maar dat tralie-aandacht de belangstelling voor andere ongemakken overschaduwt. Over slecht meubilair, saaie muren en onhandige palen midden in het lokaal hoor je niemand meer. Wegdromen in een kooitje is iets nieuws. Een ervaring die normaal alleen is weggelegd voor kanaries en Willem Holleeder.

Ik ben de directie - ondanks de sfeer - dus wel dankbaar voor deze onvergetelijke ervaring. Toch kan ik niet wachten om ooit, liefst na het behalen van mijn diploma, met een enorme moker het lokaal binnen te lopen en zoals in een oude Apple-commercial de tralies weg te meppen. Of zou ik daarvoor in de bak belanden?