Onze Luukiaanse blogger Luuk is met onderstaand stuk doorgedrongen tot de landelijke finale van de Kunstbende. Topliteratuur op Scholieren.com.

Luuk: "Met onderstaand stuk proza, Alles breekt als je maar hard genoeg slaat, heb ik de Limburgse regiovoorronde gewonnen en ding ik ook landelijk weer mee. Terwijl ik het stuk uit mijn hoofd voordroeg, kleedde ik me uit.

Daarom lees je soms dikgedrukte aanwijzingen in de tekst, over uit te trekken kleren. Overigens is het misschien interessant om te weten dat dit stuk níet volledig fictief is... ;-)"

Alles breekt als je maar hard genoeg slaat

Na de laatste rook diep ingeademd te hebben, stapt hij uit zijn schoenen, glijden zijn sokken af en betreedt de jongen met zoete walmen uit zijn neusgaten stromend, het lauwe en natte gras.

Het is tijd 3 uur 's nachts, voor een zomerplas. Dit is hoe een echte man in opleiding pist in het donker.
Hij stroopt de mouw van zijn derde armpje op, en laat in een kreun zijn urine het lichtloze in vloeien.
Alles wordt getroffen, zelfs de madeliefjes blijven niet bespaard.
Ook op de klavertjes wordt gekletterd met zijn dampend gouden godensap.

Dan tikt de man af, maar dat laatste drupje komt pas als je lid weer opgeborgen is in de luwte van je onderbroek. En op dit moment, het moment waarop mannen vechten dat laatste, recalcitrante piemeltraantje te verdrijven, op dit moment voelt hij met zijn (linker)hand aan zijn onderlip.

<BLOUSE UIT> Het litteken doet hem denken aan de keer dat een dame verleidelijk op zijn lip probeerde te bijten, maar te hard beet en het bloeden ging. In het park genaamd Nota Bene, op een bank met daarop haar en zijn blouse, langs een brommer. Vlak na het knappen van zijn lip werden hun escapades door een set koplampen betrapt. De stadslichten konden dieper het bos in kijken dan ze dachten. En bang dat een bonafide persoon ze bij de kladden zou grijpen, flitsten ze weg, sneller dan Concordes.

Hij staat er nog steeds op het gazon. Nu met wat minder kleren aan, nu met een glimlach. Die glimlach vervaagt als hij terugdenkt aan de laatste keer samen met haar. Vorige week, tijdens een dansvoorstelling.

Ze was mooi in het donkere licht van het theater. Alleen halverwege de uitvoering sprak ze tegen hem met een slaperige toon: "Vreemd ben je, als je niemand anders nodig hebt om het te zijn."  Hij wilde haar juist nu hebben, ze waren samen zo anders dan anderen. Ze stond op, het stoffen zitvlak klapte dof tegen de leuning maar voordat ze richting de garderobe van de schouwburg hinkte, trok ze zijn T-shirt van z’n romp. Als aandenken aan de voorstelling. Waarschijnlijk. Hij liet het beduusd van zich afkomen. Zijn onderontwikkelde mannentietjes likten de kille lucht en hij voelde zich gebroken.

De jongen begint te kolken, wat lijkt ze toch veel op dat irritante druppeltje dat zijn plasbuis niet verlaat.En hij rukt zijn broek uit, misschien moet ‘ie ’t druppeltje de ruimte geven. Misschien zou dat wel boeiend genoeg zijn voor ’t druppeltje. Hij kalmeert al gauw en de jongen realiseert zich dat deze vergelijking een zoektocht naar een uitvlucht is. Hij heeft niets illegaals gedaan maar voelt zich wel strafbaar. Oh de gorilla in zijn bonkmachine houdt maar niet op met slaan, zoetzure wraak, barstende bloedvaten wilden ’t verlies, konden het verlies van haar niet accepteren. Een gevoel best omschreven als dondernaakte onweerswolk, bliksem slaat in en dan – de druppel valt…

Wezenloos overkomt besef de jongen. Het besef dat alles breekt als je het maar hard genoeg wilt. Zoals zijn lip brak door haar verlangen aan zijn lippen hangend. Hij heeft ’t koud en voelt zich bekeken, ook al kan hij geen gezichten zien in het duister voor ‘m. Hij besluit weer naar binnen te gaan en sleept zijn kleren achter ‘m aan.

<spreek publiek aan>: Ik heb jullie trouwens wel gezien in het donker hoor. Jij & jij, jou daar. Jullie doen mij stuk voor stuk aan haar denken. Want als jullie stoeltjes dichtklappen met ’n microscopische oerknal en ik een doorzichtig silhouet achter heb gelaten in deze wijdte, is er maar een ding wat je als aandenken van mij los zou gebroken kunnen hebben <Staar naar onderbroek>. Toch ga ik haar  deze keer niet toestaan de jongen gebroken achter te laten.

Maar uiteindelijk breekt alles als je maar hard genoeg slaat… behalve als je niet sterk bent, zwak bent.

Dan rust de vraag:  is dit <mijn naaktheid> mijn zwakte en jullie sterkte, of ben ik sterk en zijn jullie zwak?

Alles breekt als je maar hard genoeg slaat.

Luuk aanmoedigen en in z'n bijna-blootje op een megapodium zien? Dat kan! De finales op zondag 15 april beginnen om twee uur 's middags in de Melkweg in Amsterdam, de prijsuitreiking is om half acht. Juryleden in de categorie Taal zijn o.a. James Worthy en Ernst-Jan Pfauth. Kaartjes kosten €8,50, maar met een CJP-pas of Cultuurkaart €6. Telt ook als CKV-opdracht!