Haastig trekt ze me uit de kast. Haar huid is nog een beetje vochtig van het douchen als ik om haar heen val.

Ik voel een schokje als een dik grijs vest van wol over mijn achterkant wordt geslagen.

Het meisje en ik, we rennen de trap af en ik zwier om haar benen heen. Het is heerlijk om eindelijk de muffe kast te hebben verlaten en de frisse dauw te proeven.

Ik fladder van blijdschap in de lucht. Maar die vreugde wordt direct getemperd door haar handen die me naar beneden duwen.

Ze steekt een sigaret op. De grijze rook kringelt door de vezels van de rode stof heen.

Ik voel de trilling van haar stembanden als het meisje met wat mensen staat te praten. Leerlingen lopen langs. Het meisje heeft bekijks in haar opvallende rode jurk, die afkleedt zoals avontuur en strijdlust.

Ik voel me nog roder worden dan ik al was. Ik wens dat ze me even glad zou strijken, zodat ik niet zo kreukel.

Een snerpend geluid gaat tot diep in mijn naadjes. Het startsein om in beweging te komen. Bacterierijke handen duwen me richting de les en door het traplopen verfrommel ik als vintage. De school ruikt naar krijt en zweet, vermengd met zoete scholierendeodorant. Deuren slaan dicht en ternauwernood ontsnap ik aan een klemmend incident.

Een grote man zonder autoriteit komt binnen. Een baard verhult zijn nerveuze mondhoeken, grove wenkbrauwen leiden de aandacht van zijn wallen af. Blaadjes worden uitgedeeld en pennen beginnen te klikken. Het meisje schuift me een stukje omhoog en plakt een minuscuul briefje op haar been. Haar huid gloeit. Vingertoppen als ijsklompjes lichten een stukje van mijn stof op.

Plotseling overheerst de geur van de leraar. Tabak vermengd met eenzaamheid en spijt. Het Robijn-wasmiddel wordt overschaduwd door de treurnis en droefenis die deze man heeft ondervonden in zijn lessen waar geen gehoor voor was.

De wind van waarheid, afkomstig uit het open raam, doet me opwaaien en met het ontstaan van kippenvel wordt het papiertje duidelijk zichtbaar. Het meisje houdt haar adem in en angstvallig span ik om haar heen.

Het briefje plakt vast aan de synthetische stof. Rigoureus pakt de man een schaar en verwondt hij me voorgoed met het koude staal. Onopvallend op de naad, maar toch. Een verontwaardigd rood cijfer prijkt op het toetsblaadje. Het meisje en ik druipen af naar een koud kamertje waar we ons lot zullen moeten afwachten.

De deur kraakt als hij open gaat. Niet van veroordeling, maar van nieuwsgierigheid. Met naald en draad word ik gehecht door het meisje die de attributen in haar handen krijgt gedrukt. De coördinator zegt iets en ze schokt van het lachen. Dat is wat ze opluchting noemen, denk ik.

Ze loopt het kamertje uit als de telefoon op het bureau begint te rinkelen. De coördinator neemt op. Het meisje blijft om de hoek van de deur luisteren. Ze slaat haar hand voor haar mond en onderdrukt een giechel van formaat. De woorden fraude en leugens worden in één zin gebruikt met haar verknipte leraar.

Het meisje verschuilt zich achter de deur als de docent erbij wordt gehaald. Ondanks zijn harige gezicht zie ik zijn rechtermondhoek trekken. Het meisje en ik banen ons een weg naar de koffieautomaat. Zwarte, glanzende vloeistof drupt in een plastic bekertje. De gangen zijn verlaten, leraren zitten aan hun bureaus te transpireren boven ongewenste antwoorden.

Ze zoekt hem. Net voor de deur word ik rechtgetrokken. Ze zet de koffie voor hem neer en kijkt diep in zijn wallen. Haar stem klinkt duister en machtig. Hij trekt bleek weg onder zijn baard en noteert een blauw cijfer in zijn boekje.

In een rode jurk kan je dag gewoon niet misgaan.